Telling no Lies
De sculpturen van Henk Visch lijken op de gestolde momenten van een grillig denkproces. Het zijn tijdelijke bakens in een landschap van herkenning en verwondering. Bij de opbouw van zijn tentoonstellingen hecht Visch veel belang aan de opstelling van de sculpturen en het potentieel aan relaties dat tussen de beelden onderling en tussen de beelden en hun omgeving ontstaat. Zo werd het beeld Morgen is alles anders (1993–96) tijdens zijn tentoonstelling in het Middelheim op verzoek van de kunstenaar elke dag verplaatst. Die soepele omgang met vormen en hun betekenis vindt misschien zijn oorsprong in Visch’ roots als tekenaar en graficus. Wanneer Visch rond 1980 sculpturen begint te maken, liggen die in de lijn van zijn tekeningen en in die van de tijdsgeest. Zijn belangstelling voor een antropomorfe figuratie, het gebruik van kleur en zijn keuze voor ‘traditionele’ materialen als hout en brons passen in het postmoderne klimaat. Telling No Lies is speciaal gerealiseerd voor Visch’ tentoonstelling ‘In het park’ in het Middelheim. Zich goed bewust van de beladen context van dit monumentale bronzen beeld, ontwerpt Henk Visch een dubbelzinnige vorm die zich verhoudt tot de andere beelden en tot het park. ‘Mijn werk oogt als een stronk, een oude rottende boom,’ zegt Visch. ‘Je ziet duidelijk dat het beeld uit bouwblokken is opgetrokken, zoals de museumgebouwen rondom.’ Het resultaat is een visuele valkuil. Het haast amorfe object vormt een reservoir van associaties. Sokkel en kelk tegelijk, stam en zwam, lijkt het zowel gegroeid als gegoten. In tegenstelling tot de meer klassieke bronzen is het oppervlak van Telling No Lies ruw en onafgewerkt. Daardoor verwijst het beeld expliciet naar zijn herkomst en bewaart het ook de vluchtige kwaliteit van een tekening of schets.