XVII Toenie opstond den volgenden morgen : ’t hoofd licht, maar inz’n bewegen loom en zwak, schémerde ’t pleintje van regen. De lage huisjes met d'r puntige daken leunden bedrukt tegen elkaar, en hun bouwvallige rij zette zich voort in ’n smal hellend straatje. Alles stond in glazige mist, en 't wijde glim-keienvlak met z’n fontein van zwart smeedwerk lag van alle leven verlaten. Alleen ’n gebogen wijfke in regen-glimmenden zwarten kapmantel dribbelde bedrijvig ’t straatje omlaag en langs de somber-grauwe kerkpoort. De klokken beierden, beierden eentonig boven den regen, en vanuit de verte kinkte getoeter. Starend door de dofgroene, in lood gevatte ruitjes van z’n kamerken, droomde David zich in middeleeuwsche veste, meende dat ’t toeteren duidde staal-glanzend vendel soldeniers, dat dra zich zoude toonen aan den hoek van ’t straatje, met ongelijk omhoog piekeren van schuine speeren over-schouder. Toen wekte ’m Marie, die riep 'm weer in ’t warme bed tot nieuwe viering van d'r zachte lijf, dat gloeide ònverzadigbaar. Maar hij zeide zich uitgeput, en wilde wech, aan ’t werk. Even nog sloeg-ie Z'n armen om d’r hals en nestelde z’n wang aan d'r wijkende bor- sten; zij drukte z’n hoofd dieper in d'r vleeze, opdat-ie de warme weekheid goed zou voelen. Vezelde ’m vleiend in ’t oore: »Zûülde me altoos gheire blaive zeen, Doaviedsje, en zûlde altoos ghoe veur me zorghen«? »Ja hoors. Maar lusteloos zeid’-ie ’t en zonder dat Zn lijft zeide mee, en kon niet meer »Mareeke« kweelen. Hij moest d'r beloven dat-ie voor dien dag nu maar ’sniet naar de fabriek ging. Alleen zou hij zich thuis ’n beetje verkleejen, en als ’t weêr wat optrok, dan zouden ze samen Brussel’s gaan kijken. Ze stapten door de regen. Hij met korte pasjes, stijf in de heupen, kortademig en met versmachte keel. Zij aan z’n arm, frisch en tijzig op veerkrachtige beenen. De stad droomde somber. Regenflitsen beschemerden ’t gele huizepleister, de menschen spookten ruig, ineengedoken, met wazige vergrenzingen door ’t nat. Trems hoosden gebogen waterplaten voor d'r wielen uit, en d'r bellen dompte door ’n mist.