Hanna. »Veel plezier vanavond, kind.… Hé, she verghet uw bier
oit te drienke.

Sue noumtocht

Maar Levie was ’t tooneel al opgebolderd.

_ Kom, Han! neem nou geen »roerende afscheid. Je zult
Madame nog wel ’s zien.”

— ’k Kom! ongedûuldigerd! |

Met ’n vriendelijk knikje groette ze den tooneelmeester, die met
n vervaarlijken knuppel heen en weer liep. In de mannen-foyer
zaten eenige rood-geschminkten, met strakke rimpel-tronies, en allen
stonden op, en probeerden d'r toe te lachen met d’r hulpeloos-
stijve grien-smoelen. Buigend genadig links en rechts, 'n gevierd
koninginnetje, stapte ze haastig door ’t groepje bewonderaars, met
hun vuurrooie lippen en somber-diepe oogholten in ’t valsch-
doffe roze.

Beneden gaf Levie den koffer bij den portier af, en toen bestapten
ze samen ‘t pleintje. De lage huisjes werden half belicht door
de lantarens, maar het middenvlak lag geheel in schaduw. Somber-
onzeker wandelden er groepjes schouwburg-gangers, die 1 luchtje
gingen scheppen ín de pauze.

Levie wilde Hannas arm nemen, maar ze trok ’'m driftig terug.

Wat is dat Hanna! wat heb ’k nu aan de hand? Krijg ‘k
de poot niet?

Ze bleef zwijgen. Hij keek d'r aan. D'r gezicht stond strak. ’t
Neusje was opgetrokken. En ze straalde kilte uit.

— Kom Hanna-lief, zal ’k je sakkosjke ') ’s dragen? Kan Levie
je wat ontlasten ?

— Merci.

Weer keek-ie ’r aan, onthutst, beangst. Door z'n warme liefde-
voelen iijzigde d'r strakke onwelwillendheid. D'r oogen knipperden,
ze stapte haastig. Ze was nerveus en ‘n bange inspannings-avond
stond Levie te wachten...

Stil stapten ze 'n poosje naast elkaar voort, langs de schemerige
kroegjes en de vuile voddenhuizen van de rui. In de morsig-hobbelige
dwarsstraatjes stonden de menschen benauwd saamgeschoold voor
d'r deuren, vormden sombere angstgroepjes en ze wasemden 'n
atmosfeer vol zwaarmoedigheid uit, als beraadslaagden ze rillend
over ’n naderend gevaar. Hun monden praatten zonder geluid in de
lauw-doffe steegjes. Onbeweeglijk doemden hun lijven uit 't
rouw-volle broei-fond op... Even zichtbaar van dof òp-smokend
lijf, zaten onzekere mannen schrijlings op wit-schimmige stoelen,
hoofd tegen leuning, te luibakken. Zomer-avond broei-hette had
al ’t leven tusschen de krotten gesmoord. De menschen stonden
er willoos als poppen, en wachtten.

1 Valiesje.