RA

 
 
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
  
  
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
  
   

jukbeenderen staken uit, z'n wangen waren ingezogen. Met ver-
beten-bleek gezicht staarde-ie langs de schijf, kauwde nerveus op zn
modderig endje sigaar.

Achter ’'m: de »verstelder«, ’n jong kadée, met bruine schoenen
en geplakte haren; draaide met zwart-hoornen vingers ’n sigaret.
Slap in elkaar gedoken floot-ie in de telkens uitdoovende en dan
weer opflikkerende gasvlam. Als-ie zich omkeerde, om ‘n handvol
doppen te werpen in ’t bakje tusschen de molens, zag men zn
boezeroen open staan. Z'n harige, zweet-vette borst was bloot.

Jefke, die bij Hein Janse werkte, gaf »z’ne boas« 'n paar steentjes
in kruis. »Astenbleef boas.

— Seg, bin jai nou’n klein beitje bedonderd? Waarom laat je
me die steïntjes nou sien? Je weit toch sellef wel, dat die nie-goed.
legge«. Hein krummelde de doffe stukjes glas tusschen z'n vinger-
punten. »Je mot dat hoekkie ’n beitje ophale, Sef. Je bederreft
me Goddome de heele rommel! Ja, maak dat maar oufer, ’t geeft
tòch niks. Se komme toch niet meer soo as se weïse mottes.

Maar Jefke, trotsch op z'n »warrek«, streek z’n olievingers door
zn zwarte haren: »Awel ’ties maine schuuld nie boas! D'r zain
nom-de-dju ’iel moeilake stientjs tûsse, zulle! Amai, m'n âreme !
nen mengsch kakt d’r van euver zZ'ne tong. Ge kunt oe “ier rûre,
laik ’nen duvel in ’n waiwatervat, ghe kraigt d'r nom d'n dîke!
ghien ’oekske an. Zain’kik pertang ’n ghoei’slâper, zulle boas. Ghe
meught mà stientjes van drà, vier kroat gheve, als ‘tte pas komt,
’k eb ’kiek al 'iel wat schoen stientjes deurgemokt, maar an dees
Pier, 'nen mengsch kan d'r an zappele, nom-de-djuu! ghe ‘oudt
d'r ghien dèm an over!

Den heelen morgen teemde goedige Hein Janse over ’t slechte
lot van »’n baas mit permissie.

— Slijpe, baas sijn, dat is Godsalmekrake ’t slech-ste wat ’n
minsch kan doen. Je sjappelt je doud, om je ferrek op pepier te
krê-êge, — Krijg je dat ruetje d'r niet an Sef? Gei-mar hier jonge,
sal ik ’t wel doen. Mijn me sorrig. Nou ja, foor ’n fèrrekman doen
’k alles. — Bààs bin’k, as d'r niemand thues is. Dan komme se
an je moule kliere: Hein, hè-je niks foor me te doen ? Hein, hè-je
om me gedacht? Je segt: kerel ga mar sitte. Nou ja! Ik bin d'r
heel royaal in. Je sappelt je uet de naad, je houdt gein soude-
mieter oufer op ’n petijtje. De ferrekslieje, die gaan mit de cinte
schuefe. Dafidje, verleje weik weer honderd-fijftig frank verrlore.
’n Reusestrop. Bij de twei-honderd frranke ingeschoute. Da ’s nou
nog niks! ’n Minsch sterreft tòch niet rijk... de ferrekslui make
td’r teigeswòòrdig nie-meer na. Voor mijn part krijge se dar an
de Bond allemààl de pespòkkesiekte in d’r onderrbroek.… Dà’s nog
tot daarantoe. Mar weet je wat ’t ì-is? Bij ’tscheie fan de mart
hè? Nò, dan bin ik nog de bloedzuiger. We gane d'r allemàâl

EEG

SEE

EEE
En

Es

EEE
eend
S EES EEE