« Hij zal moeten afgelegd worden, niet waar? » vroeg ze
schuchter, met de hand naar ’t slaapvertrekje wijzend.

Hij mompelde iets dat zij niet kon verstaan en maakte,
zonder het eten te staken, eene beweging met de schouders,
alsof het hem niet aanging.

Onthutst, verschrikt, zonder hare vraag te durven herha-
len, staarde zij hem aan. En na een oogenblik, in hare vrees
van hem mishaagd te hebben aan het gesprek eene andere
wending gevend :

« Mijnheer de pastoor is hier gisteren geweest, sprak zij
en heeft gezeid dat hij u kan bezigen in zijnen tuin, nu,
met het einde der maand, indien gij elders niet verhuurd
zijt. »

Opnieuw knikte hij met het hoofd en stamelde iets
binnensmonds, steeds etend en den blik in zijne teil geves-
tigd houdend. En in de drukkende stilte welke weerom
heerschte, hoorde men voor de derde maal een dof gemur-
mel aan de voordeur, zoodra gevolgd van 't slepend, steeds
herhaalde liedje :

“ Is van avond Driekoningenavond
En ’t is morgen Driekoningendag.

Noch hij, noch zij keken op, spraken een woord. Alleen
Cloet, steeds etend, loerde sinds eenige stonden rechts en
links over de tafel, alsof hij naar iets zocht; en schielijk
zelf de stilte brekend vroeg hij, doch zonder ‘t oog op haar
te vestigen :

« Hebt ge geen bier? »

Zij had er. Een volle kruik stond in de eetkast, die zij, in
hare ontzetting, vergeten had op te disschen. Zij haalde die
te voorschijn en schonk er hem een volle pint uit, Verkropt
door zijn droog voedsel, ledigde hij die in eenen adem. Hij

had gedaan met eten, hij stond op.