bij hun geboorte, wat ik na jaren en jaren pas heb gevonden.

Vader, vader ik heb u miskend, ik ben weer bij u terug geko-
men; na làng dwalen heb ’k u gevonden, u had gelijk. Uw leelijk
lichaam is ’t onvermijdelijke, dat mòet volgen op ’n wel-besteed
leven. Vader, vader, had uw »ghebenschte Dawed« u maar eerder
begrepen ….

Vooruit! Laat d’r nu lawaai zijn in de kròegen en gegil in de
bordeelen en gevrij in ’t Park. Laten de danszalen nu schitteren
van ’t allerschitterendste licht... en laten de duizenden spiegels
weerkaatsen ’t schuddend draaien van veel-vele gloei-menschen, die
zwelgen in stovend vleesch-getast en in den geur van opkomenden
hertstocht... Laat de stad nu dreunen van ’t geraas en ’t gezang van
Carnavals-lui, die zwieren en hossen door àl z’n straten. Nu ze
toch den dood in moeten, laten ze zich er dan jùichend in stor-
ten... O, ik wil de stad wel betooveren,... hij moet losbarsten
in één trillende jubel! Want alléén wil ik niet dansen, ik wil ver-
loren gaan, ongemerkt in ’t rhytmisch-stampend rijzen en dalen van
’n vroolijke massa.

En ’k wil ’n vrouw, op wie ’k me kan werpen wanneer de
begeerte bij me opkomt — en die zich dan grààg geeft, ongevraagd,
omdat ze ’t zelfde genot vindt als ik... O! voor ’n heete wellustige
vrouw, die me kapot rukt... O, laat me in een van d’r vol-gloei-
ende, zacht-geweldige, schokkend-zwevende omarmingen sterven
met ’n juichende snik!

En midden in de verlaten nachtstraat stond de verbijsterde nie-
tig klein, en tusschen de twee glad-stijle steen-wanden, hief-ie z’n
armpjes boven ’t hoofd,... smeekend.

Doodsch lag om ’'m heen de rustende stad. Stille bochtige straten
kruisten elkaar en liepen uit op zwarte plein-kommen. De huizen
stonden onwrikbaar gemetst in den grond. Binnen-in bij ver-walm-
kwijnende nachtpitjes sliepen de menschen, in vertrouwende
overgave aan ’t niet-weten ; zeker, morgen bij ’t daglicht zich weer
geluidend te kunnen storten; in de van bolle winden doorspeelde
Eentesstachessn