Kervel, ’n fel-hatende, nijdig-bleeke »vrije«, die de »politiekers« tergde met denzelfden killen spot, waarmee-ie vroeger de Joden had gehetst: — Soo poletiekertje fan de kouwe grrond, Dafedje Snnert, bi-je weer te laat uit je nessie gekomme? Het meneer weer oufer de polletiek gekletst mit hoertjes die ld binne fan de Petij-ij ? SED hè-je die mop gelese fan Paul Singer, een fan de karredenale fan de grrroote Duetsche sosjaal-sodemieterijij? Nie-iet? Zal denis fertelle, en dat kost je nou geen cent. Kòmp dat hoore burregerij ! brengt Moossie mee en Brammie en Joppe Lòòpluid, de geroote pilezòof … — Laat je me door of niet, snuiter. Je stinkt fan tzweete.… — Eerst hoore: Paultje Singer die het ouk niet gesweit fan de attebeid, die..: — God zal je ferdomme luizebroeier, laat me bij mê-ên mole, of je krijgt ’n watjekou.…. — Waà-at? fou jij me sla-aan, meneer de dommekraat…. Men- sche kom kijke! de folleks-frind Dafedje Snnert, die wil 't fuestrecht toepasse; kom kijke! de sosjaal-dommekrachie in se ware gedaante!... kòm nou-ou; hier hei-je me fà-ang; sla-nou toe as je tlef het... nou-ou, durref je niet? Wees nou geen lamlul, ‘k zal je niks te-ruch doen, hoo-oor! Wees maar niet bang, sulle.… David kookte, z'n vingers kromden zich machteloos. Aan 't end van de doorgang riep ’'m z’n molen, en die kerel met z’n benauw- de zweet-uitwaseming hing ’m in den weg, treiterde 'm met zn spot- tig kiekelende, blauwe loer-oogjes, waarin niets te lezen was als: »Smau-aus, lellike smau-aus...« Zou je nou toch zoon ver- vloekte pes’kerel geen opdonder geve dat z’n kop draaide... Oe! z'n blik werd troebel en opgezwiept werd-ie — door z'n eigen hijgen. — Kerrevel, Jan Kerrevel, breng me niet tot ’t ueterste... mijn handen jeukenmenss ni wiiee en: — O ho, dàt salle me heppe, de sosjaal-polletieker die se kameraad wil fermourde.… David pakte ’m met z’n klauw-vingers bij z'n heet-vochtig boezeroen. Z'n greep was wanhopig-zeker, drong in ’t schouder- vleesch; z’n afgebeten nagels staken .…. Toen, met ’n kalmen elleboogstoot, duwde kolossale Hein Janse, die geen ruzie kon velen, den sarder op Z'n plaats: — Kom nou seg, laat die jonge nou deur; hij mot toch ouk ferreke foor se frouw en se kindere... ’k kan dat gelaser amme oute. niet ferle ins de farremtenknmietidatn En imp tmendsfanpmems: Om de Gotferdommenesj niet, hij heit me ouk ferlege late sitte foor ’n paar weïke... mar sie-je, ik bin onpertijdig ; recht is recht! je mot die jonge niet in se ferreksaamheïde belemmere.., nou jà, wat sé-jij nou, fan Oestere, is dat nou faar of niet.….