ich laten horen, Hij was bij ’t leger en had kunnen
shrijven zoveel hij wilde. Maar zij vermoedde dat
het aan dat àndere meisje was dat hij nu brieven
schreef en van wie hij er ontving, zoals toen hij nog
op de boerderij werkte. Rosemarie — en die kus in de

 

 

 

schuur moesten lang vergeten zijn.…
« Hij bestaat gewoon voor mij niet meer! » zuchtte

rie, terwijl ze door de heldere maneschijn te
voet haar weeg vervolgde. « Hij mag eenvoudig voor

mij niet meer bestaan! Hij is voorgoed uit mijn leven

 

Die redenering hielp haar om haar stoutmoedig op-
zet uit te voeren. Weldra kon ze in de verte de hoge
bomen ontwaren van het park, rond het oude kasteel.
En zij vervolgde haar weg met vaste tred.

brede hek stond wijd open en de witte gevel
- kasteel weerkaatste het heldere maanlicht.
De grasperken waren goed onderhouden en prachtige
ceders sierden het park, terwijl blauweregen een lover-
kroon vormde rond het ingangsportaal van ’t kasteel.

Pas wanneer zij de brede stoep beklom, weerszij-
den door een wit-marmeren leeuw bewaakt, kreeg Ro-
semarie de terugslag en haar hand beefde lichtjes,
als zij de koperen bol van de huisbel overtrok, die
zwaar door ’t kasteel weergalmde.

Na enige tijd ingespannen geluisterd te hebben,
hoorde zij eindelijk slepende voetstappen en draaide
de voordeur een voetbreed open.

Een oude vrouw stak het grijze hoofd naar buiten
en bekeek het meisje heel verwonderd. Zij droeg een
ouderwetse zwarte japon en een kleine, witte schort,
die beter bij een jong dienstmeisje zou gepast hebben.

_— Wat wenst u? vroeg ze tamelijk bars.

_ Kan ik met meneer de Maerschalk spreken, als-
t ul heft ?

— Zo laat op de avond nog? Voor wat is 't?

—_ Voor een persoonlijke zaak, antwoordde Rose-
marie, die haar koelbloedigheid geheel had weerge-
wel dat hij mij zal willen ontvangen.
nij min of meer…

  

  

 

 

    

 

  
   

15