HOE DE NACHTRAAF AREND WORDT. SJ

 

Adelbert heeft bekend dat het geld, door den nota-
ris aan mevrouw overhandigd, voortkwam van zijne be-
sparingen; zij, zij heeft hem, harerzijds, verhaald dat
zij in het gasthuis aan zijn ziekbed heeft gestaan en wel
besloten had, niettegenstaande zijn verbod, terug te kee-
ren, indien de ziekte eene noodlottige wending hadde
genomen.

Zij, zij heeft meermaals voor hem gebeden, het leven
des vaders zooveel mogelijk voor den zoon verborgen
gehouden en dezen in eer en deugd opgevoed ; hij, hij
heeft aan haar gedacht, en ’t was hem altoos lief als hij,
op de locomotief staande, het huis voorbijstoomde, waar
vrouw en zoon ademden.

Bij avond in den stillen maneschijn, bij morgen in
den frisschen zonneglans heeft hij dat huis bespied; hij zag
het, in het voorbijstoomen, in alle jaargetijden, omgeven
met bloesems en bloemen, ompelst met het sneeuwdons ;
hij kende de vensters van elke kamer en groette dik-
wijls geheimzinnig het licht, dat in de kamer van Romald
en van dezes moeder brandde.

Nu is al die smart en kommer voorbij; doch eene
donkere schaduw vertoont zich nog altijd in al dien
zonneglans: ’t is de afgetrokkenheid van Nelia.

Sedert de gebeurtenissen van den afgeloopen winter
schijnt ze haar hart meer dan ooit te hebben gesloten
en vervalt ze dikwijls in eene stilzwijgendheid, die hin-
derlijk wordt voor anderen, vooral voor Bronveld en
diens vrouw, die aan Nelia echter de hartelijkste vriend-
schap bewijzen.

„Ik wenschte u nooit gekend te hebben P Dit waren
de laatste woorden van beteekenis, die zij Romald toe-
richtte en niemand is er in gelukt haar den waren zin dier
woorden te doen verklaren; men gìst wel is waar met
zeer veel grond, doch Nelia zelf bekrachtigt door geen
woord deze gissing.