[ 167 ij

u en uw wy onze denkbeelden niet juist kunnen mededee-
len... Vele nederduitsche schryvers, en hieronder telt ook
de opsteller dezer mymering, hebben zich verstaen om den
derde [sic] persoon enkelvoud langzaem in de schrifttael herin-
tevoeren. Onze tael zal er in zoetheid en in levendigheid by
winnen; zoo als men genoeg uit onderhavig stuk zelve zal
kunnen opmerken ».

Reeds vroeger had Conscience onder de bekoring
van het voornaamwoord du gestaan. DELECOURT, die
« veur hetselve een besondere liefde > gevoelde en meer
dan wie ook voor de herinvoering ervan geijverd heeft,
getuigt in 1842 in het Meinummer van de Noordstar,
DIZ

Hier komt het te pas te bemerken, dat de eerste
gedachte van deze nuttige herstelling den Heere Conscience
toebehoort. Ons treffelike romanschryver die eerst begrepen
had, hoe groote voordeelen uit deze spreekwyze, voornamelik
in de samenspraken, zouden kunnen getrokken worden, was
voornemens dezelve in zyn Leeuw van Vlaenderen
intevoeren; doch vreesachtige vrienden hebben hem dat afge-
raden. Misschien waren toen de tyden nog niet ryp; doch nu,
daer de geschillen over de spelling vereffend zyn, en onze

oude tael meer gekend en geschat wordt, is ons dunkens hier
toe het gunstige oogenblik gekomen ».

LEDEGANCK waagde de proef met dyn in zijn Burg-
slot van Zomergem (1840). VAN KERCKHOVEN volgde
met zijn novelle De Graef van Steenburg (De Noordstar,
Febr. 1842). Het verst ging VLEESCHOUWER in zijn
vertaling van het eerste deel van den Faust (1842).
Later heeft o. a. ook DAUTZENBERG aan deze mode ge-
offerd. Niet overal echter vond ze bijval (zie b. v. de
bezwaren van SNELLAERT in het Kunst- en Letterblad,
1842, blz. 61) en het gelukte haar niet zich staande te
houden. Van Kerckhoven zelt bespotte ze later in een
tooneelstukje De Du-Dyners.