IN ’T BLAUWE SCHAAP. 295

Mie Veerlemans. De kruidenierster, die Geert had zien

beneden komen en Geertje te vergeefs hem hooren

pen, had aan het verlangen niet kunnen weer-

terugroe
dier ongewone

staan naar de oorzaak te vernemen
handelwijze. Wel kon zij die oorzaak min of meer
raden, doch zij wilde zich vergewissen, dat zij zich
wanneer zij dit driftige vertrek en die

niet bedroog,
eggronden toe-

vruchtelooze terugroeping aan bewe
schreef, welke haar niet geheel onbekend waren.

Daarom had zij van een nietig voorwendsel gebruik

gemaakt, om hare jonge buurvrouw andermaal te be-

zoeken.
Geertje was, zoodra Mie binnentrad, opgestaan en

had hare tranen afgedroogd. Ofschoon de weduwe met-
een bemerkte, dat het meisje geweend had, wachtte zij
zich wel het te laten blijken. Zij hield zich integen-
deel, alsof zij niets ongewoons aan deze bespeurde,
praatte van koetjes en kalfjes en ten slotte van hare
muts, waarmede zij, naar zij zegde, op het bal in De
Oude Haan zeer veel eer had ingelegd. Het was eerst
nadat zij een aantal onbeduidende onderwerpen had
aangeroerd, dat zij veinsde gewaar te worden, hoe
Geertje iets scheelde :

« Wat is er Geertje? » vroeg zij mét schijnbare be-
langstelling. « Gij ziet er heel niet vroolijk uit. Ik had
het eerst niet bemerkt; nu echter gaan mij de oogen
open. Zeker, er scheelt iets aan... . Men zoude zweren,

dat gij geweend hebt. »
Geertje poogde zich goed te houden, doch het ging

  

nn 7 Tt Nr ej

RRT
eo Er

Bn TE