ne ge — Awel, 'ne mengsch zeet top à wezen: ghe bloost … — Ja, dat zal dààr wel van zijn. Dankje wel. O, wat is dàt lekker. Hij hoorde d’r langzaam weggaan, scheer-voetend over ’t hakige karpet; nu was ze in de keuken,... luister: ze is den drempe! over, nu was ze bij de muren, svlàls achter “mts. hijnvoelde nsi hemel! hoorde hij ’r daar niet snikken? Nou, laat maar gaan, blijf maar zitten... nee, ’t zal wel niet waar zijn. ’n Bezopen gevoel: iemand achter je gewaar te wor- den, door ’n muur heen. Wéér zag-ie d'r staan: ’t blozende hoofd boven de perelend sis- sende braadpan, d'r soepele hals bloot, en in d'r nek, wat onder de glad-blonde haarwrong: ’t even-uitpuilende knokkeltjes-reeksje in ’t zacht-vloeiende groefje verloopend..…. en hij snoof ze weer in: die vreemd-reine geur, zoo zoet als mélk. Zòò fijn dat-ie ze eer wíst dan rook, zeer-etherische meisjes-lucht, die ’m dronken van yle vreugd maakte, en bijna brieschend van zware angst.…. Lena vond ’m, terwijl ie met open mond vòòr zich staarde, ’t bruin-vettige broodplakje nog onaangeroerd in de hand. — Mooi bi-je Manuel komme hale, daar heb ’k 'm expres foor klaar-gemaakt. Je bint ’n man fan je woord, hoor. De heele morge het-ie om je gehuild, chenebbis). — ‘k Had geen tijd, 'k was uit foor zake... ik... — Och kom, dat zeg je mar. Net heb ‘k... je weet wel... Hanna gesproke, en die het je heel keneidem in ’t park gefonde … Wat héje dar in je hand, snoeper? Zoo, nou bin je ’s lekkertjes gesnapt: meneer de werkelooze eet brood mit sju, meneer smul- paap mot proffitéére fan ze frije dag; zoo, zoo, nou komt je ware aard ’s bove.… — Gùn je m'et niet? ’k Mot tr toch hard genòeg foor sappele. — Hè, David. Wie denkt daar nou an? Ga je gang mar man, beter ete as drankies slikken. — Paatje, Manuel ook ’n stukkie brood mit fet, gee-mijn ook zoo’n stukkie gehak-brood. — Hier mijn jongen, eet jij mar toe hoor, eet smakelijk. Wat zeg je nou? — Daànke, paatje. — Brâve jonge. Is ’t lekker? Fertel mijn ’s Lene: ’k heb ge- hoord je hebt ’n brief gekrege, hè? — En ik heb gehoord dat je visite hebt uitgenoodigd, Je ziet, we wete alles fan mekàar. „… In David knaagde ’n akelige weemoed.… — Nou, nou, zei-die onwezenlijk, flauw glimlachend, »daar zal nog wel 's ‘teen en ander an mankeere, Maar zonder gekheid, van wie is die brief?