der

en

126 DE SCHEEPSTIMMERLIEDEN EN ANDERE VERHALEN.

van Vlaamsche schoonheid en vrouwelijke voortref
felijkheid zou verwezenlijken. Eene van haar hield
hem eenen dier kostbare Venetiaansche spiegels, met
sierlijken arabeskenrand omslingerd, voor, waarin hij
eene maagd aanschouwde, die, zegde zij hem, bestemd
was zijne bruid en zijn model te worden. De trekken
dier maagd kon hij niet duidelijk onderscheiden: een
half doorschijnige nevel omhulde haar gelaat. Dat het-
gene hij niet van haar, even volmaakt was, als hetgene
hij van haar bespeurde, dat zij inderdaad het evenbeeld
der godinnen en nimfen moest wezen, die haar omring-
den, gevoelde hij meer nog, dan hij t zag, kon hij
niet betwijfelen.

Een zware klop viel op zijne deur en deed de
allegorische beelden, als opgeschrikte duiven, uit
elkander stuiven. Livinus ontwaakte. Het was helder-
lichte dag; de zon stond hoog aan den hemel en scheen
vroolijk tusschen de venstergordijnen. Hij hoorde de
stem van een der knechts van het hotel, die hem
aankondigde, dat het twee ure na den noen was.
Zoo lang had hij, dank aan zijn laat vertoeven op de
Werf, zich overslapen. Hem noch voor het ontbijt;
noch voor het middagmaal ziende benedenkomen,
was de hotelhouder ongerust geworden en had eenen
zijner dienstbaren gezonden, om naar hem te ver-
nemen.

De kunstenaar stond op en kleedde zich aan. Na
een stevigen maaltijd, deed hij wat hij te Brussel
gedaan had: hij ging in de stad wandelen, om naar