froeger mit 'm gehoude hebt. En nou hoor ’k daar dat je alleen met
’m op de hei was. Hoe zit 'm dat eigenlijk ?

__ Wat stekt daarin als men mit ’nen kameraad ’n oitstap mokt?

— Ja, ga je gàng mar. Ons ken òns, ’k Zeg je persies wat ’k
denk, hoor! De waarheid is mijn àlles. Je hebt ’n goeie ruil ge-
daan. Zoo’n stomme kerel mit zoo’n abnormale neus, die ie dan
nog niet eens gebruike kan.

— Mar ’k zeg oe immers dat d'r geenen flikker van ies |

— Nòjaä... ’k bin ’n beetje doof, an dat eene oor! Je wéét
wel. Ik zeg je toch immers dat je groot gelijk het. Mijn liefje wat
wi'-je nog meer?

— Maar hij ’eet niet altijd zòò gewest... Over ‘n jaar was ’m ’n
flinke klepper, sulle!

— En toen-ie gebrekkig is geworre he-je-n-'m in de steek gelate,
hé? Gelijk hé-je. Wat dóet ’n mensch mit ’n afgeleefde vent?

_— Leuster ’ne keer, Gezel Peereboom. Twee woordjes. Indien it
zoo ware, dan was ’k daarvoor tegenover niemand-nie responsabel,
en tegenover à allerminst. Gh ’edt me verstòn, eh?

— We zijn tege mekaar opgewasse, meissie. We hoeve mekaar
geen jongejuffrouw te noemen, zegge ze bij ons in Holland. Afijn,
n gaat me eigenlijk niks an. Dat mot je maar mit Levie uitmake.

— Levie ’eet me nooit-nie naar m'n verlede gevroagd, en dat
hòeft ook niet. Van ’t oogenblik dà ’m me gheire ziet, aanveerdt
’m mà ghelaik ’k zain.

— Om asdat Levie ’n sjtomme schlemiel ís. Nee, zeg nou maar
niks meer daarover... òns ken òns. ’n Beetje menschekennis hèb
k wel: Davidje Peereboom is niet fan gisteren. We zulle de de-
batte daarover maar sluete, hè? Waar ga-je naar toe ?« David stond
op, en rekte zich.

— ’n Wândelingeske doen, eh?

— Breng me dan ’n endje op. We zijn toch geen kwaje vrinde ?

— ’ne ghoeie *)

Ze wandelden ’n poosje naast elkaar, zonder watte zeggen , van
tijd tot tijd zag David op naar de heerlijk volle gestalte, die rijzig aan
z'n rechterzij voortging. O! wat’n heerlijke mooie meid! Hoe
kwam zoo ’n stille jonge als Levie aan zòò ’n kollossale lichaams-
schoonheid, aan ’n vrouw die al zooveel achter de rug had? Want
dàt stond vàst: Ze had al heel wat mee-gemaakt. Hij doorzag 'r.
Maar wat gàf’t per slot van rekening? Hij hàd d’r toch maar;
wat was dat toch ’n vreemde gedachte: die stille donkere Jode-
jonge te zien wechloopen met die bloeiende, fel-Katholieke Vlaam-
sche. ’t Moest toch wèl iets buitegewoon-gelukkigs voor 'm zijn.
Alles wat hij zeggen kon, was nieuw voor haar. Zelfs de banaalste
dingen, waar iemand in Groot Mokem geen spier van ze gezicht

1) Dat is goed.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  
   

DRE

Sn