| Full text |
— 158 —
Men hoorde op dit oogenblik een dof gerucht als een
verre donder, aen de andere zyde der stad brommen.
De Leliaren verbleekten, want de vrees beving hen by
dit dreigend onweder. Zy wilden echter hunnen gevan-
gen niel loslaten, en schaerden meer wachten voor het
Hof om het tegen den aenval des volks te verdedigen :
ook deden zy zich tot by hunne wooningen door krygs-
lieden vergezellen.
Een uer hierna was de gansche stad in oproer. De
noodklok werd geluid, de trommen der ambachten lie-
pen door alle de straten, en een naer gehuil gelyk het
ontzagchelyk gebulder van het stormorkaen hing boven
de stad. Deuren en vensters waren gesloten en de woo-
ningen openden zich niet meer dan om den gewapenden
huisvader uit te laten. De menigvuldige honden blaften
vslyk, als of zy den noodkreet verstaen hadden, en
paerden hun ne ruwe stem met het geschreeuw hunner
wraekzuchtige meesters. Talryke hoopen volks hepen
met onrustige schreden heen en weder: de eene had
eene wapenknods, de andere eenen Goedendag of eene
helmbyl. Tusschen de stroomende scharen kon men de
beenhouwers aen hunne blinkende slachtbylen gemak-
kelyk erkennen. De smeden met hunne zware voorha-
mersop de schouders begaven zich ook naer de verzamel-
plaets, by den weverspand : hier stonden reeds ontellyke
ambachtsgezellen in gelederen vergaderd, zy vermeer
derden steeds in getal, naermate de aengekomene vrien-
den zich onder hun vendel schikten.
Wanneer de hoop grootgenoeg Was, klom Jan Brev-
del op eenen wagen die zich by geval ter plaetse be-
CE
— 159 —
vond , en zwaeide zyne slachtbyl met schriklyke wen-
dingen boven zyn hoofd. :
CC , arend) d d
; Mannen van B: ugge” schreeuwde hy “het gaet er om
Td en vryheid! — Wy zullen die verraders eens gaen
eeren ruggeling 4
hoe de Bruggelingen geschoend zyn, en of er
wel een pond slavenvleesch onder ons te vinden is —
al denken zy het. Meester Deconinck zit in de boeien:
ons bloed stroome voor zyne verlossing. — Dit is eene
plicht voor alle de ambachten, en eene kermis voor de
Macecliers ! Gaeuw, de mouwen van den kolder opge
stroopt. 1” js
Ferwyl het beenhouwers ambacht dit bevel uit—
voerde, maekte hy zelf zyne spierige armen tot de
Be puders bloot en riep, van den wagen springende:
Vooruit en heil! — heil Deconinck!”
€ 5 5 ea?
Heil Deconinck!” was de algemeene roep. “ Vooruit !
— vooruit | ”
4 De scharen liepen als de rollende baren der woe-
ende zee naer het Prinsenhof. — Doodkreten en knar-
send gekrysch van wapenen verzelden dit akelig ge-
R aerte : het gehuil der mannen en het blaffen der hon-
en mengde zich met het gebrom der klokken en het
geratel der trommen: het scheen dat eene algemeene
razerny de burgeren bevangen had.
Op het gezicht dier dolle menschen vloden de wach-
en van het Prins (
Me 8 nsenhof langs alle zyden heen, en lieten
E het gebouw zonder tegenweer ; maer zy hadden
zic : 7
$ niet allen door de vlucht kunnen redden, want
len i En 5
Bn in een oogenblik meer dan tien lyken op het
voorplein van het hof.
Onrustig
en w 5 ergd ‚kh
g woedend als een getergde leeuw liep
? |
