Full text |
B
om hare enden, en ging metde dienstbode by Myn-
heer De Cressines, die nog in den gang was. Twee
knechten van den huize waren op den schreeuw der
dienstmaegd toegeloopen, en stonden nu mistroostig
tusschen de fransche Soldeniers; men had hen gevat
en vastgehouden.
“ Mynheer” vroeg Maria aen den oversten “gelieft het
u, my te zeggen waerom gy aldus des nachts in myne
wooming komt ? ”
“Ja wel, myne edele Dame” was het antwoord “ het
is een bevel van den Landvoogd. De Jonkvrouw Mach-
teld van Bethune, die hier woont , moet ons op staen-
den voet volgen. Vrees voor haer geene kwade behan-
delimgen : ik geef u myne trouw dat ik niet lyden zal
dat een woord haer hoone.”
“ò Mynheer” riep Maria “wist gy wat lot gy die ramp-
zalige Jonkvrouw bereidt, gy zoudt van hier gaen;
want ik hoor dat gy een eerlyk ridder zyt.”
“Gy hebt het wel gezegd, Mevrouw, zulke onderne-
mingen behagen my geenzins; maer het gebod van
mynen Veldheer zal ik stiptelyk volbrengen. Het ge-
heve u derhalve, de Jonkvrouw Machteld in onze han-
den over te leveren; — wy kunnen niet langer wach-
ten , spaer my onaengename woorden: ”
Maria zag wel dat niets dezen slag kon afwenden,
ook verborg zy hare innige droefheid voor-de vreemde
krygslieden, en weende niet. Met eene zichtbare gram-
schap stuerde zy hare oogen op den Vlaming, die in
eenen hoek van den gang stond , en scheen hem zyn ver-
raed door hare blikken te verwyten. Meester Brakels
was niet stout genoeg om de toornige Jonkvrouw in de
ee
oogen te zien. Hy beefde, want nu voorzag hy de
wraek die hem zou vervolgen, en stapte eenige treden
achteruit als of hy ter deure zocht uit te gaen.
“Men bewake dien Vlaming!” riep de Cressines tot
zyne mannen “ belet hem te vertrekken; want wie, als
hy, zyne vrienden verraedt, is tot alles bekwaem.”
feester Brakels werd by den arm gevat, en met ge-
weld te midden der Soldemiers gebracht. Het woord
verrader was de naem dien zy hem gaven, en de ver-
achting dergenen , welke hy gediend had, was zyn loon.
Maria verliet den gang, en trad met benepen hart in
de slaepkamer der jonge Machteld, zy bleef als ver-
slagen voor de bedstede staen, en bezag de ongeluk-
kige maegd die zoo zachtjes scheen te slapen. Alhoewel
zy nu zoo beweegloos lag, was het echter zichtbaer dat
zy zich in haren slaep verroerd had , want de strik van
hare lange haren waslos gegaen, en nu lagen de blonde
lokken met zachte en streelende golving boven het
deksel. Eene glinsterende peerl blonk onder ieder oog-
lid, en de hygingen der maegd waren lastig en bran-
dend. Op eens trok zy hare hand onder uit het deksel
en dreef dezelyve met angstige gebaren voor hare bed-
stede, als of zy iets, dat haer zeer bedroefde , wilde
verjagen. Onverstaenbare zuchten mengden zich in
haren mond met den naem van Adolf, en zy herhaelde
dezen menigmael gelyk iemand die om hulp smeekt.
Tranen sprongen, uit de oogen van Maria; want dit
gezicht ging haer diep in het hart: haer medelyden
vergrootte by het aendenken der smarten, welke de
jonge Edelvrouw nog moesten grieven. Hoe pynlyk het
haer ook was dit rampzalig nieuws aen hare vriendin
? |