| Full text |
=
terwyl de harten der spelers van vrees klopten. By
den eersten worp scheen het lot zich voor Jehan te
verklaren, want hy wierp tien en zyn makker vyf.
Terwyl hy de grootste hoop tot het herwinnen van zyn
geld gevoelde, zag hy dat de Breton de teerlingen heim-
lyk aen den mond bracht, en dezelve aen eene zyde
nat maekte. Innige gramschap en wraekzucht kleurden
zyne wangen met hevig rood, nu hy bemerkte dat
valsche listen de oorzaek zyns verlies waren. Hy ge-
liet zich evenwel als of hy niets gewaer was gewor-
den, en sprak:
«Werp dan, wat aerzelt gy? Bevangt u de vrees 2”
«Neen, neen” riep de Breton terwyl hy de teerlingen
behendiglyk uit zyne handen et rollen. “De kans kan
verkeeren — ziet gy wel, twaelf |”?
Hier op wierp Jehan de teerlingen onachtzaem op de
tafel. Terwyl hy dit mael ongelukkiglyk slechts zes kreeg,
nam de Breton het juweel met blyde uitroepingen van
de tafel en verborg het onder zyn harnas. Jehan
wenschte hem met geveinsde woorden geluk over zyne
winst en scheen om dit verlies niet aengedaen; eene
bedekte gramschap gloeide in zyne borst en hy kon zich
zonder veel moeite niet inhouden. Terwyl de vrolyke
winner met eeu’ anderen makker sprak, fluisterde Jehan
iets in het oor dergenen die by hem stonden, en scheen
door zyne blikken den Breton aen hunne aendacht te
bevelen. Dan riep hy:
« Mits gy alles van my gewonnen hebt, makker, zult gy
my niet weigeren het lot nog eens te wagen. Ik zet het
geld dat wy dezen avond verdienen moeten, tegen ge-
Iyke som. — Doet gy het 2e
Belk en
«Ja zeker, ik wyk nooit!”
Jehan nam de teerlingen en worp achttien in twee
malen. Terwyl de anderen de dobbelsteenen van de tafel
tot zich haelde en dezelve dan sprekende, zonder inzicht
in zyne handen scheen te houden gaven de Soldeniers
die by Jehan stonden de grootste acht op hem. Zy zagen
duidelyk dat de Breton nogmaels de teerlingen aen zyne
lippen bracht en door dezen list eens tien en eens twaelf
wierp.
“Gy heht verloren, myn vriend Jehan!” riep hy.
Een schriklyke vuistslag was het antwoord dat hy op
dezen roep kreeg; bloed sprong hem uit den mond en
een oogenblik bleef hy bedwelmd, want de slag had
zyne hersens fel geraekt.
“Gy zyt een schelm — een dief!” schreeuwde Jehan:
“heb ik niet gezien dat gy de dobbelsteenen nat maekte
en my aldus valschelyk myn geld hebt afgewonnen ? Gy
zult my alles wedergeven of...”
De Breton gaf hem geen tyd om voort te gaen, maer
toog zynen breeden degen uit den gordel en kwam,
onder yslyke lasterwoorden, vooruit. Jehan. had zich
ook tot stryden bereid gemaekt, en zwoer dat hy zich
door bloed wreken zou; doch het ging zoo ver niet. De
twee klingen flikkerden reeds tegen het licht der lamp,
en altes scheen eene onvermydelyke bloedstorting te
voorspellen, wanneer een ander krygsman binnen de
kamer trad.
De trotsche en dwingende blikken, welke hy op
de twistenden wierp, deden hem by den eersten oog-
slag voor een’ overste erkennen. Zoodra de Soldeniers
hem bemerkten, vergingen de vloeken en scheld woor-
? |
