| Full text |
td
wagen haer myne liefde te betoonen , alhoewel ik haer
ouweerdig ben. Maer nu — nu haer Vader geene kroon
meer draegt, zou die uitdrukking haer als eene klein-
achting voorkomen. Wist zy nochtans wat eerbied , wat
aenbidding voor haer in mynen boezem woont! Maer
wat helpt dit! ziet zy in myne ziel ? — ô Valsche droo-
men, streelt my niet meer met logenachtige schimmen ;
nooit zal de Leeuw van Vlaenderen op het schild van
Nieuwland blinken……. En dan glinsterde eene droeve
twaen onder de oogleden van den edelen jongeling. Hy
bleef zoo lang in bedenking verzonken tot dat de voeten
der peerden op de brug van Wynendael galmende, hem
uit zyne mymering deden opstaen.
De gansche stoet ging in het slot. Men baelde de brug
achter hen niet omhoog en de egge viel ook niet neêr.
Eenige oogenblikken later kwamen de franschen heeren
met hunne wapens aengetogen uit het kasteel. Over de
brug rydende sprak De Chatillon tot zynen Broeder :
“Gy weet dat ik de eer onzer nichte dezen avond te
verdedigen heb; ik maek staet op u om myn wapen-
makker te zyn.”
“Tegen dien barschen Robrecht van Bethune?” vroeg
De St-Pol. “Ik weet niet; maer my dunkt dat gy er
slecht zult van afkomen ;, — want de Leeuw van Vlaen-
deren is geene kat, die men zonder handschoen mag
aenpakken. Dit weet gy ook wel.”
« Watdoet dit?” viel De Chatillon spytig uit,“ een ridder
betrouwt zich op behendigheid en moed, en niet op
zyn lichaem.”
“Gy hebt gelyk, myn broeder: een ridder mag voor
niemand wyken; maer het is beter zich niet onbezon-
ss Ö) 5
nen bloot te stellen. Ik zou in uwe plaets den gram-
moedigen Robrecht hebben laten zeggen. Wat geven
zyne woorden, nu hy zonder leen en onze gevangen
iS d 22
“Zwyg De StPol gy spreekt onbetamelyk. Feilt het u
aen moed?”
Terwyl hy deze woorden eindigde verdwenen zy met
de andere ridders achter de boomen.
De wapenknechten meenden de valbrug op te halen;
maer zy bemerkten dat er nog iemand uit wilde.
Daer kwam Adolf van Nieuwland alleen en geheel
mistroostig aengestapt. Het scheen dat zyn draver in
zyne smart deelde; want het dier liet onachtzaem het
hoofd hangen.
Ongetwyfeld hebt gy in de vurigste jaren uws levens
eene vrouw bemind, — uwe oogen hebben op het
wezen van een schoon beeld gerust, en uw hart heeft
aen het gevoel der min meer kracht ontleend om sneller
te jagen en inniger te aenbidden. Lang hebt gy eene
geheime vlam gekoesterd — lang hebt gy gezucht en
gebeden; uwe ziel was in eene begeerte ontsteken die
met eenen oogslag kon voldaen worden : een woord kon
u op aerde zalig maken. — Wanneer gy, na lange pynen
dit woord, ik mìn u — uit den mond der engelinne
hoordet, en dan uwe lippen op haer brandend voor-
hoofd eene bron van nog onbekende zielsvreugde moch-
ten vinden — dan hebt gy geweten wat geluk en zalig-
heid in de wereld is……
Maer, indien dit afgodinnenbeeld uwer ziel, waer
van het aendenken alle de oogenblikken uws levens,
zelfs in den slaep vervulde — indien die vrouw, die
? |
