| Full text |
— òá
oogen was met roode bloedaders overdekt. Echter kon
geen van beide den anderen van plaets doen veran
deren : men zou gedacht hebben, dat hunne voeten
in den grond, dien zy drukten , geworteld waren. De
aders lagen als koorden op de armen van Breydel , zoo
zeer waren zy gezwollen. Dampend zweet liep stroo-
mend van de wangen der worstelaers, terwyl hun
adem kort en brandend werd. Men zag hunne boezems
snellyk opzwellen en dalen; doch niets hoorde men
dan eenige morrende vloeken tusschen de doffe zuchten.
Na eenigen tyd elkander aldus genepen en gewron-
gen te hebben, stak de Franschman zyne voeten ach
terwaerts, bracht zyne armen om den hals van Breydel
en drukte zyn hoofd met zulk onweêrstaenbaer ge-
weld ter neder dat hy wankelde en voor over helde.
Zonder hem den tyd te geven om zich op te richten,
en door dit voordeel versterkt, deed Leroux nog eene
krachtigere pooging, en Breydel moest zyne kuien on-
der dit dwingend geweld buigen.
«Daer knielt de Leeuw al!” riep Leroux, terwyl hy
Breydel zulk eenen schriklyken slag op het hoofd gaf,
dat bloed hem uit den mond sprong. Maer die slag zelf
had den Franschman Breydel met eene hand doen los-
laten. Op het oogenblik dat hy de vuist ophief om den
Vlaming voort te moorden, sprong deze omhoog en
week drie stappen achteruit. Snel als de bliksem, vloog
hy brieschend op den Franschman, en omarmde hem
met zulke razerny, dat de ribben in zyn lyf kraekten,
maer deze rolde en wrong zyne leden als slangen om
Breydels lichaem, en dit met eene kracht die door
kunde en gewoonte was gestyfd. De jonge Vlaming
tn
voelde dat zyne beenen door de knien van den Fransch-
man gedrukt, zich hogen en den grond ontgingen. Dit
langdurig gevecht, waer in hy voor de eerste mael des
levens zyn moed zag feilen, was hem pynlyker dan de
hel. Kokend schuim kwam op zyne lippen , en hy werd
uitzinnig van woede. Dan liet hy den Franschman
eensklaps los, en zyn hoofd tegen zyne borst gebogen
hebbende liep hy tegen hem op. Gelyk de stormram
die tegen eenen muer beukt, schokte het voorhoofd
van Breydel tegen de borst van zynen vyand, dat
deze wankelend achteruit stapte en nu ook sprong het
bloed hem langs neus en mond uit. Eer hy zich kon
herstellen, viel de vuist van den Vlaming als een plet-
terende steen op zynen schedel, en met-eenen Ppyn-
lyken gil viel hy uitgestrekt ter aerde. w f
“Gy hebt den klaeuw van den Leeuw gevoeld!” zuchtte
Breydel.
De Soldeniers die dit gevecht bywoonden, hadden
hunnen makker door woorden en uitroepingen aenge-
moedigd, doch zy hadden zich er niet anders mede be-
moeid, Terwyl zy den zieltogenden Leroux van den
grond hieven, verliet Breydel de plaets met langzamen
tred, en keerde naer de kroeg terug. Hy vroeg eenen
anderen stoop bier en dronk meermalen, om den hee-
ten dorst die hem bevangen had, te lesschen.
l Op den eersten Meye daer naer is Jan Breydel gaen drincken op het
casteel van Maele, alwaer hy woorden krygende met eenen knecht van deu
Casteleyn die hem verweet dat de Bruggelingen muitmaeckers waeren, den
selven ter plaetse heeft doodgeslagen.
Jaerboeken van Brugge.
? |
