| Full text |
en
heste heelmeester; zy wrocht dikwyls hetgeen kruiden
noch gesteenten doen kunnen.» Ik heb op zyne borst
eenen doorn van de waerachtige Kroon gelegd, — dit
heilig overblyfsel zal ons helpen.”
Gedurende deze samenspraek was Machteld alleng-
kens by den zieken genaderd. Door nieuwsgierigheid
aengedreven poogde zy het aenzicht van den lydenden
ridder tezien. _
Eensklaps herkende zy Adolf van Nieuwland, en zy
week met eenen schreeuw van verbaesdheid achteruit.
“Kom, myn Heer Vader!” riep zy “kom aen, laet ons
hier niet blyven, ik bid u! ó kom aen |”
Robrecht verwonderde zich over de vrees die zyne
dochter zoo schielyk bevangen had. Hy dacht dat het
bleeke aenzicht van den gewonden de oorzaek dezer aen-
doening was en antwoordde:
“ò Kind, zyt gy bang van eenen zieken mensch die
uwe hulp noodig heeft? — wat zult gy dan doen als gy
alleen met hem zult zyn? ”
«<ô Neen, Vader, ik vrees hem niet — maer ik weet
niet — ik ben niet geerne hier. Kom, of geef my oor—
lof om te vertrekken; want ik gevoel my niet wel.”
«Ga myn kind” sprak Robrecht “dit zal wel vergaen. ”
Hy bleef by de gedachte dat de nare uitdrukking van
des jonkers wezenstrekken zyne dochter verschrikt had-
den , doch hy bedroog zich grootelyks.
1 Eertyds gebruikte men veel gesteenten in de arsteny kunde ; men kende
aen dezelve eene bovennatuerlyke kracht toe. De steen in het nest des ade-
laers gevonden , werd onder anderen als een oufeilbaer geneesmiddel voor
vele kwalen aenzien,
B
Machteld was eene eenvoudige maegd van zestien jaer.
Nooit had zy de liefde gekend en wist nog niet recht
wat dit woord beteekende. Nochtans elkemael dat
Adoif van Nieuwland haer bezien had, was zy tot op
het voorhoofd rood geworden : elkemael dat zy de stem
of den naem van Adolf hoorde, ontstak haer hart in
eenen onbekenden gloed en joeg hevig. Het beeld van
den jongeling zweefde, tegen haren dank, zonder op-
houden voor haer gezicht, en geen droom ontrustte
haren slaep of hy was er in gemengd. Zy wist niet dat
zy des Jonkers liefde voor haer, door eene geheime en
sterkere liefde beantwoordde. Dit innig gevoel woonde
onbekend in haren boezem. De schaemte die haer in
zyne tegenwoordigheid altyd trof was de oorzaek harer
vrees voor hem, en dit was ook de oorzaek van den
schreeuw die zy by het ziekbed had laten hooren.
Nu moest zy met dezen vyand harer rust , alleen in
hare kamer blyven; zy moest met hem spreken — zyn
hoofd en zyne handen raken. Het is te begrypen hoe het
arme kind door dit aendenken gefolterd werd. Ook zoo-
dra zy in hare kamer was , borsten de tranen uit hare
oogen, en zy weende lang; niettegenstaende besloot
zy hare menschlievende taek te volbrengen en zich vol-
gens den wil haers vaders te gedragen.
Robrecht van Bethune bleef tot in den nacht by het
bed van Adolf, hopende dat hy het gehoor en de spraek
zou terug gekregen hebben; doch deze hoop werd te
leur gesteld. De gewondene ademde flaeuw en laugzaem :
er was geen de minste beweging in zyn lichaem merke-
lyk. Meester Rogaert begon ernstig voor zyn leven te
? |
