| Full text |
U
rampzalig leger en wachtten dat er een stierf, om zich
met zyn vleesch te verzadigen. Pe vierde zyde ver-
beeldde de blyde terugkomst van den Graef van Vlaen-
deren. Zyne eerste vrouw, Fogaets van Bethune, lag
weenend tegen zyne borst, terwyl hare zonen Pobrecht
en Boudewyn zyne handen met liefde in de hunnen
drukten. Dit was het laetste tafereel.
By den marmeren schoorsteen, in denwelken een klein
houtvuer blackte, zatden ouden Graef van Vlaenderen
in eenen zwaren armstoel. Met diep aendenken vervuld
zynde, rustte hy met het hoofd op zyne rechter hand,
en bezag zonder aendacht zynen zoon Willem die in een
boek met zilveren sloten, bezig was met gebeden te
lezen. Machteld , de jonge dochter van Robrecht van Be-
thune, stond met haren valk aen deandere zyde der ka-
mer. Zy streelde den vogel zonder op den ouden Gwyde
of zynen zoon te letten. Ferwyl de Graef met een donker
vooruitzicht aen zyne voorledene rampen dacht, en
Willem den hemel om genade smeekte, speelde Mach-
teld met haren geliefden valk en dacht niet eensdat het
erfdeel haers vaders door de Franschen gewonnen en
verbeurd was. Nochtans was de kindsche maegd niet
ongevoelig; maer hare droefheid duerde nooit langer
dan den voorval die haer het hart schokte. Wanneer men
haer aengekondigd had, dat alle desteden van Vlaen-
deren door den vyänd ingenomen waren, borst zy in
overvloedige tranen uiten weende bitter ; maer reeds
des avonds van den zelfden dag, was de valk op nieuw
geliefkoosd en ’s meisjes tranen opgedroogd en verge-
ten.
Na dat Gwyde lang en met onzekere blikken, zynen
tere wanhoop!
en
zoon had aengestaerd, liet hy eensklaps de hand van
onder zyn hoofd gaen en vroeg :
C Willem, myn zoon, maer wat vraegt gy altyd zoo vu-
rig van God 2”
« Ik bid voor myne arme zuster Philippa ” was des jon-
geling antwoord. “ God weet, ó myn vader, of de ko-
ningin Johanna haer niet alreeds in het graf gestooten
1»
heeft…… maer dan zyn myne gebeden voor hare ziel
Hy boog zyn hoofd diep by dit gezegde, als of hy de
twee tranen die hem ontvielen verbergen wilde.
De oude vader zuchtte met doffe pyn; hy gevoelde
dat de aeklige voorzegging van Willem zich kon bewaer-
heden; want Johanna van Navarre was eene booze
vrouw; echter liet hy zyne mistroostigheid niet blyken
en sprak:
«Het is niet redelyk, Willem, dat men zich bedroeve met
smartelyke vooruitzichten. De hoop is den sterveling op
aerde ten troost gegeven, en waerom dan zoudt gy met
hopen 2 Sedert de gevangenis uwer zuster treurt en
kwynt gy, zonder dat ooit een grimlach over uw gelaet
ryze. Het is loffelyk dat gy het Jot uwer zuster niet ge-
voelloos aenziet; maer in Gods naem, styg uit uwe duis-
122
« Grimlachen zegt gy vader? grimlachen , terwyl onze
arme Philippa in eenen kerker zit ? Neen dit kan ik niet.
Hare tranen vloeien in stilte op den kouden grond harer
gevangenis: zy klaegt den Hemel hare droefheid: zy
roept u, myn vader, zy roept ons allen om lafenis —en
wie antwoordt haer ? Be sombre weêrgalm der onder
aerdsche kuilen van den Louver! ziet gy ze niet, bleek
alsden dood — zwak en mager als eene stervende bloem ,
? |
