| Full text |
— 188 —
De monnik kende het menschenhart genoeg, om te
bespeuren dat de woorden van den jongen ridder niet
geveinsd waren, en dat hy den gevangen Gwyde de
innigste liefde toedroeg. Na eene korte wyl zich bedacht
te hebben hernam hy :
«Zoo iku de gelegenheid gaf, om den eed die gy zoo
even deedt te volbrengen, zoudt gy dan miet achterwt
zien, en zoudt gy als een Man alle gevaren trotsen de
«Ik bid u, ó Vader” riep Adolf smeekend, “ik bidu,
twyfel niet aen myne trouw — ook miet aen mynen
moed ! Spreek ras, want uw stlzwygen pynigt my. ”
«Luister dan met bedaerdheid. Om ontvangene welda-
den, ben ik aen het Huis van Gwyde van Vlaenderen
de grootste dankbaerheid verschuldigd ; het gevoel van
erkentenis en liefde, dat ik altyd voor mynen genadigen
Vorst gekoesterd heb, deed my besluiten hun in dezen
rampspoed behulpzaem te zyn. Met dit voornemen ver-
liet ik myn klooster en begaf my naer Frankryk. Daer
heb ik door gebeden, door geld of onder voorwendsel
van myn priesterschap, alle de edele gevangenen mogen
bezoeken ; ik heb den vader de woorden zyns zoons over-
gebracht, en den zoon zyuns vaders zegen gedragen. In
den kerker van den Loever heb ik met de arme Philippa
gezucht en geweend. Aldus heb ik hunne pynen ver-
zacht „en den afstand, die hen scheidt oogenblikkelyk ver-
kort. Ik heb geheele nachten met reizen doorgebracht, en
myne voeten tot bloedens toe gewond : dikwyls werd ik
afgedreven, gelioond en bespot; maer dit was my niets
by bet geluk van myne wettige Vorsten , im hunne ran
pen te dienen. Eene dankbare traen, welke myne aen-
komst over hunne wangen dede rollen , was my eene
— 189 —
belooning , die ik tegen al het goud der wereld niet zou
verruild hebben.”
«Zy gebenedyd, ò edelmoedig Priester ” riep Adolf “u
wacht een zalig leven ! Maer, ik bid u, hoe vaert Myn-
heer van Bethune?”
« Laet my voortgaen „ik zal u wat langer over hem spre-
ken. Hy zit in eenen duisteren toren, te Bourges in het
Land van Berry. Ongelukkiger kon zyn lot wel zyn,
want hy is van band en keten vry. De kastelein die hem
moet bewaren, is een oude krygsman die zich in den
oorlog van Sicilië ridderlyk heeft gedragen , en onder de
baniere van den zwarten Leeuw heeft gevochten. Ook
ishy Mynheer Robrecht veel eer een vriend dan een
bewaerder.”
Adolf luisterde met de groolste nieuwsgierigheid :
menigmael kwamen woorden van blydschap op zyne
lippen doch hy weêrhield zich. De monnik ging voort:
“Zyne gevangenis zou dus geen onlydelyk verblyf voor
hem wezen, indien zyn hart hem niet elders voerde ;
maer hy is vader en alledroeve vooruitzichten martelen
zyn hart. Zyne dochter is 1m Vlaenderen gebleven, en hy
vreest Johanna, de nydige en wreede Koningin van \a-
varre, die zyn kind ook zal vervolgen, en misschien ten
grave leiden. Dit smartvol gedacht foltert den tederen
vader, en zyne gevangenis wordt hem ondragelyk: de
bitterste wanhoop vervult zyne ziel, en de dagen zyns
levenszyn pynlyker dan de dagen eener gedoemde ziel.”
Adolf wilde zyn medelyden door woorden te kennen
geven en zou gewis van Machteld gesproken hebben,
maer een dwingend teeken van den monnik doofde de
stem op zyne lippen.
? |
