| Full text |
Baes
edele Leenmannen in eene zael zyner wooning. De
wyn werd er menigmael in zilveren schalen rondge-
schonken en men deelde zich onderling de blyde hoop
en de troostende vooruitzichten mede.
Reeds hadden zy het voorwerp kunner rustige rede-
kaveling dikwyls veranderd, wanneer Diederik die Vos,
die als boezemvriend van Robrecht in het huis van den
Graef geherbergd was, in de zael kwam en by het
gezelschap naderde.
Hy bleef zonder spreken staen, en bezag beurte-
lings den ouden Graef en zyne twee zonen. Er was
op zyn gelaet eene diepe smart en innig medelyden
geprint. Mits hy steeds vrolyk en gulhartig was, ver-
schrikten de ridderen niet weimmig by het gezicht dier
mistroostigheid ; want zy dachten wel dat eene kwade
tydimg zyne wezenstrekken dus had verduisterd.
Robrecht van Bethune was de eerste die zyne aen-
doening door woorden te kennen gaf. — Hy riep:
“Is u de tong uitgevallen Diederik? Spreek! — en
zoo gy ons moet bedroeven, laet dan uwe boertige tael
achter, ik bid u.”
«Het heeft geen nood, Mynheer Robrecht” antwoordde
Diederik; “maer ik weet niet hoe u die tyding aen te
kondigen; want het pynt my dat ik een ongeluksbode
zyn moet. ”
De vrees drukte zich op de aenzichten der toehoor—
ders wit; zy bezagen Diederik met angstige nieuwsgie—
righeid. Deze nam eene schael, schonk ze vol wyn en
sprak na gedronken te hebben :
«« Dit zal my den noodigen moed geven. Luistert dan,
en vergeeft het uwen trouwen dienaer die Vos, dat zyn
ak
mond u zulk nieuws brengen moet. — Gy hebt geloofd
dat Philippe le Bel u in genade zou ontvangen, en gy
hadt er rede toe ; want hy is een edelmoedig Vorst. Hy
achtte zich eergister gelukkig u de grootmoedigheid zyns
harten te betoonen; maer dan was hy niet, gelyk nu,
door booze geesten bezeten.”
“Wat is dat !” riepen de ridders verbaesd , “is de Ko-
ning geplaegd? ”
“Mynheer Diederik” sprak Robrecht strengelyk, ‘tlact
die verbloemde woorden, gy hebt ons iets anders te
zeggen. Het schynt dat het niet gemakkelyk over uwe
lippen kan.”
“Gy bebt het gezegd, Mynheer van Bethune,” ant-
woordde Diederik; ““ zie hier de zaek die my tot dedood
toe bedroeft: — Johanna van Navarre en Enguerrand
De Marigny zyn te Compiegne!”
Die namen hadden eene schriklyke werking op al de
ridders. Zy werden als met stomheid geslagen en bogen
hanne hoofden zonder een woord te spreken. Eindelyk
hief de jonge Willem zyne armen omhoog en riep met
wanhoop:
“Hemel de booze Johanna — Enguerrand De Marigny !
ho myne arme zuster ! — Myn vader, wy zyn verloren !”
“Wel nu” zuchtte Diederik “dit zyn de duivelen die
den goeden Vorst bezitten. Ziet gy, doorluchtige Graef,
dat uw dienaer Diederik het niet slecht voor had,
wanmeer hy u dien strik te Wynendael aenwees. ”
“Wie heeft u gezegd dat de Koningin van Navarre
te Compiegne gekomen is?” vroeg de Graef, als of hy
nog aen de zaek twvfelde.
“Myne eigene oogen , Mynheer,” antwoordde Diederik.
? |
