Full text |
Ee
van geluk en hoop verhelderde zyn gelaet, en als of
zyn beklemde boezem zich wilde ontlasten, kwam een
lange zucht uit zyne borst. Hy nam de hand van De-
coninck, bracht dezelve tegen zyn hart, en sprak:
«Gy alleen, ó vriend, kent my; gy alleen kunt myne
ziel raken en troosten: ”
« Maer meester Jan” hernam Deconinck “myn bezoek
heeft een ander doel; gy weet dat wy beloofd hebben de
jonge Machteld te bewaren ?”
«ò Doemnis!” riep Breydel met onstuimigheid. Een
angstig voorgevoel kleurde zyne wangen met het vuer
der gramschap en hy zuchtte:
“Myn vriend wat schriklyk, — wat schandig nieuws ? ”
«De Franschen hebben de dochter van onzen Heer op-
elicht en vervoerd!” was het antwoord.
De beenhouwer deed eenen stap vooruit, hief de
slachtbyl van den grond en wrong dezelve met eene
brandende woede in zyne vuist. Zyne lippen bewogen
zich wel, maer geen woord kwam uit zynen mond:
eindelyk rolden twee blinkende tranen op zyne wan-
gen — tranen van razerny en wraeklust.
« ò Leeuw van Vlaenderen!” borst hy uit “200 hande-
len zy met uwe kinderen. En zal ik dit gedoogen ? neen,
by myne zaligheid, neen. Het is gedaen, Deconinck —
het is gedaen. Ik luister naer niets; — heden moet ik
bloed zien, — veel bloed of ik sterf 1”
«Bedaer, myn vriend” antwoordde Deconinck “be-
daer, en gebruik de rede; want uw leven zyt gy aen uw
Vaderland schuldig, en gy moogt het niet nutteloos
wagen.”
é Ik wil niets hooren” hernam Jan Breydel “Ik dank u
== Me
om uwen wyzen raed, maer ik zal noch kan hem volgen;
spaer uwe woorden, ze zyn vruchteloos. ”
“Maer meester Jan, laet u zoo niet vervoeren. Gy kunt
immers alleen de Franschen niet verjagen?”
“Dit geeft er niet aen. Zoo ver denkik niet. Wraek over
de dochter van den Leeuw, en dan de dood. Ho, nu
ben ik gelukkig, — myn geest heeft zich losgerukt, het
hart klopt my nu weder zoo fel en zoo krachtig ! Maer ik
wilmy wel bedaren, zeg my dan voorts wat gy meer
van dit voorval weet. ”
“Ho, niet veel! Dezen morgen heeft men my heel
vroeg gewekt om eenen dienstbode van Mynheer van
Nieuwland te ontvangen. Uit dezen verstond ik dat de
edele Machteld des nachts was weggevoerd, en dat de
verrader Brakels den Franschen voor taelman had ge-
diend.”
“Brakels?” riep Breydel « nog een meer voor myne
byl. Hy zal de franschen niet meer dienen!” é
“ Waer men de Jonkvrouw naer toe gevoerd heeft weet
ik niet. Alleenlyk zou men eenig vermoeden tegen het
kasteel van Male kunnen opvatten; want de dienstbode
heeft dien naem tweemael door de Soldeniers hooren
uitspreken. Gy ziet wel, Breydel, dat het beter ware
op nadere inlichtingen te wachten dan zoo onbezon-
nen te werk te gaen, trouwens het is bykans zeker dat
de Edelvrouw reeds tot in Frankryk gevoerd is.”
5 Gy Kopt aen eene doovemans deur, myn vriend”
nep Breydel “ik zeg u voorwaer, dat niets my kan be-
Wegen — ik wil en zal witgaen. Vergeef my dat ik u
“Op staenden voet verlate.”
Hy verborg de byl onder zynen kolder, en wendde
? |