| Full text |
De
met hare armen tot God — hoort gy ze niet, die roept :
ò myn vader, myne broeders! Verlost my, ik sterf aen
de keten !……. Dit zien en hoor ik in myn hart — dit voel
ik in myne ziel — en zou ik grimlachen ? Neen, dan
strafle my de Heer!”
Machteld, die op deze droeve rede half geluisterd
had, plaetste haren valk haestelyk op den rug van eenen
zetel , en viel met onstuimigen tranenvloed en droeve
snikken, voor de voeten van haren grootvader. Zy legde
haer hoofd op zyne knieen riep pynlyk:
“Is myne lieve moei dood ? ó God wat droefheid! Is zy
dood ? Zal ik ze nimmer wederzien ? Och vader ! onder-
steun my — ik bezwyk….”
De Graef hief ze tederlyk van den grond en sprak met
goedheid:
“Bedaer myne lieve Machteld — ween niet; Philippa is
niet dood.”
“Niet dood?” vroeg het meisje met verwondering.
« Waerom spreekt Mynheer Willem dan van sterven 2”
«Gy hebt hem niet wel verstaen ” antwoordde de Graef
“de toestand van Philippa is niet veranderd. ”
Terwylde jonge Machteld hare tranen met eenen doek
afdroogde, smeet zy eenen verwytenden blikop Willem
en sprak snikkend;
“Gy bedroeft my steeds nutteloos Mynheer! Men zou
welhaest denken dat gy alle troostende woorden zyt
vergeten, want gy spreekt altyd zoo vervaerlyk dat uwe
rede my doet sidderen — myn valk is bang voor uwe
stem , zy klinkt zoo hol ! Dit is van uwentwege niet be-
leefd , Mynheer! en het belgt my grootelyks 1”
Willem bezag het meisje met oogen die om mede-
a
Iyden voor zyne smart schenen te smeeken. Zoodra
Machteld dien droeven blik ontvangen had, liep zy tot
hem, en vatte eene zyner handen tederlyk in de hare:
«O verschoon my, myn lieve Willem” sprak zy „ik
bemin u zeer, maer dan moogt gy my ook niet meer
plagen met dat leelyke woord, sterven, dat gy altyd
in myne ooren doet klinken , Vergeef het my , ik bid U.”
Eer Willen haer kon antwoorden liep zy reeds terug
naer den valk en begon op nieuw haer tydverdryf,
alhoewel zy nog niet ophield met weenen.
“Myn Zoon” sprak Gwyde “laet u de woorden der
Jonkvrouw Machteld niet stooren. Gy weet dat ergwaen
in haer niet schuilt”
«Ik vergeef haer uiterharte, Mynheer Vader, want ik
bemin haer als eene zuster. De droefheid die zy om
Philippa’s gewaende dood betoond heeft is my troos-
tend geweest.”
By deze woorden opende Willem op nieuw zyn boek
en las met luider stemme:
‘ Jesu Christus, zaligmaker, ontferm u myner zuster —
Door uw bitter lyden, verlos haer ó Heere |
Sancta Maria, Moeder Gods, ik bid u aenhoor my;
vertroost haer in den donkeren kerker, ó Heylige Maegd!”
Gwyde wachtte tot dat het gebed ten einde was, en
dan vroeg hy :
“Maer zeg my eens Willem, dunkt het u niet, dat wy
Mynheer De Valois eene groote dankbaerheid schuldig
zyn?”
“Mynheer De Valois is de weerdigste ridder die ik ken ”
antwoordde de jongeling. “Heeft hy ons niet met edel-
moedigheid behandelt? Hy heeftuwe gryze haren geëer-
? |
