| Full text |
— 172 —
«De voorzichtigheid en de liefde tot myne geboortestad”
antwoordde Deconinck. “Wy mogen als Vlamingen,
op de rookende puinen onzer stad met het wapen in de
hand sterven; wy kunnen tusschen de bloedige lyken
onzer broeders juichend nederzinken — wy zyn man-
nen. Maer onze vrouwen — onze kinderen ; zouden wy
die weerloos en verlaten aen de wulpschheid en wraek-
zucht onzer vyanden overleveren 2 Neen , de moed is
den mam: tot de bewaernis zyner zwakkere medemen-
schen geschonken…. Wy moeten de stad overgeven 1e
Even als of een pletterende donder tusschen hen ne-
derviel, verschrikten de omstaendersop dit gezegde, en
bezagen den Deken met nydigen toorn, dit scheen hun
een hoonende laster: zy riepen te gelyk en met de
grootste verbaesdheid:
«De stad overgeven | — Wy zen
Deconinck bleef koel voor hunne verwytende blikken
en antwoordde :
« Ja makkers, hoe zeer dit ook aen uwe vrye harten
mishaegt, is dit echter de laetste toevlucht die ons
overblyft, om onze stad van de verwoesting te redden.”
Jan Breydel had, gedurende deze woorden , met
bitsig ongenoegen geraesd en getierd. Wanneer hy be-
merkte dat er reeds velen der Dekens wankelden en tot
de onderwerping overhelden, kwam hy driftig voor-
uit en riep :
« De eerste van Ulieden , die nog van overgeven durft
spreken, dien strek ik als een verrader voor myne voe-
ten ! Ik sterf liever lachend op het lyk eens vyands dan
een eerloos leven te behouden. Wat denkt gy dan —
dat myne Macecliers alzoo voor het gevaer beven? Neen,
— 113 —
ziet ze daer met hunne opgestroopte mouwen ; het hart
klopt hun zoo fel, zy hygen zoo onrustig naer de slach-
tery ! En zal ik hun zeggen, geeft de stad over? ho, die
tael verstaen zy niet. Ik zeg het u, by Mynheer Sint
Jan! wy bewaren onze vaderstad en wie bang is, ga
naer huis by de vrouwen en kinderen. De hand die de
poort opent zal nimmermeer weder opgeheven worden,
myne byl zal over die lafheid recht doen ! ”
Vol woede liep hy naer zyne beenhouwers, en wan-
delde met snellen tred voor de scharen van het ambacht.
“De stad overgeven! Wy de stad overgeven?” her-
haelde hy menigmael met eene uitdrukking van toorn
en verachting.
Eenigen der aenleiders van het ambacht hadden dit
gehoord en vroegen hem met verbaesdheid wat hy zeg—
gen wilde: dan borst hy uit:
“De Hemel zy ons genadig, Ó mannen! Myn bloed
kookt dat de aderen my gespannen staen — ho laster!
onverdraeglyke laster! Ja, de wevers willen de stad
aen desnakkers overgeven. Maer ik beroep u, broederen,
blyft met my — en wy zullen allen als echte Vlamingen
sterven. Beziet den grond die uwe voeten raekt, — daer
sneuvelden de macecliers, onze vaderen! zegtnu, dit is
myn graf! ja dit zy onsgraf en dat der Franschen. Onze
dood blyft den laffen weveren eene eeuwige schande.
Wie geen beenhouwers hart heeft mag naer huis
gaen. — Laet hooren wie strydt met my tot den dood ? ”
De stemmen der beenhouwers mengden zich in een
aeklig gehuil, en driemael verlengde zich het holle woord
dood! als de zucht die uit den boezem van den zwange-
ren afgrond opstygt. Totden dood! was de roep welke uit
? |
