Full text |
On
een dertigtal strooien hutten, die hier en daer in het
rechtsgebied van het leenslot gebouwd waren. Tus-
schen, de ondoordringbare bosschen, welke het dorp
omsingelden, waren door arbeid de vruchtbaerste ak-
kers gemaekt. Dewyl de aerde in die streek hare be-
ee à Ee 5
wooners dankbaer scheen en met ryken oogst beloonde,
zou men licht gedacht hebben dat de boeren van Male
i 7 "ie: sich bevonden. En nochtans
in eenen weeldrigen staet zich bev Sj bn
droeg de kleeding en het gansch voorkomen der in-
wooners het kenteeken der behoefte. Slaverny en dwin-
gende beheersching waren de ‘bronnen hunner ar-
o .
moede: het zweet huns aenschyns vloeide voor hun
nog voor hun huisgezin. Alles was voor den Leenheer
bunnen meester; en gelukkig achtten zy zich, wanneer
bun, na het leveren der tol en leengoeden, nog ge-
noeg overbleef, om bunne leden gedurende het jaer
tot den zwaren arbeid te voeden.
Op weinigen afstand van het kasteel was eene vier-
kante plaets om dewelke eenige steenen huizen dichter
by elkander gebouwd waren ; in het midden stond eene
steenen zuil als eene naeld opgericht, en aen dezelve
eene keten met den yzeren halsband. Dit was het merk-
teeken der graeflyke rechtspleging , en de gewoone
ting bedrogen. Niets kan aen het oog des reizigers zyner oudheid getuigen ,
mits het, nu herbouwd, eer naer een groot en grof pakhuis dan De een
heerlyk goed gelykt; slechts eenige overblyfsels der aloude vestingsmuer
kon men met veel moeite tusschen de zode nog ontdekken, de arduinen
Kake Beet te midden van het dorp. Voor eenige jaren waren er nog grool&
bosschen in de omstreken, doch derzelyer grond is nu meestal door den
Jandbouw ingenomen,
a Ln
Kake, waeraen men de misdadigers ten toon stelde.
Aen de eene zyde was eene geringe kapel gebouwd en
het kerkhof bracht Zyne muren eenig stappen vooruit
op de plaets.
Hiernevens stond een tamelyk hoog huis, de eenigste
kroeg of taveerne waer men te Male wyn en bier ver-
kocht. De naem dezer herberg was boven de deur ge-
beeld; maer zoo grof en zoo onkundig gebyteld, dat het
moeielyk ware geweest, Sint Marten in dit steenen ta-
fereel te erkennen. De vloer of het onderste vertrek was
zoo wyd als de buitenmuren strekten. Eene breede, ja
wanstaltige haerdstede, die met hare tafelplaet eenige
voeten vooruit stak, vervulde het diepe der kamer en
het er geene andere plaets over, dan een hoekje aen
elke zyde, waer de zaden en plantenwortels te droo-
gen hingen. De andere wanden waren met kalk wit
gemaekt, en met allerlei houten en tinnen keuken-
gerief beladen : eene helmbyl en een deel groote messen
in lederen scheeden hingen op eene plaets, die hun
byzonder was toegeschikt. De rook, die gedurig uit de
haerdstede in de kamer kwam, had de balken der ver-
dieping met eene droeve kleur besmet: — eene verw
zoo vael en zoo bruin als de duisternis was overal ver-
spreid, en dit gaf een koudverwekkend voorkomen aen
deze plaets. Alhoewel de zon hevig scheen, was het
licht er zeer twyfelachtig , want de vensteren, van half
romansche half gothische stichting , waren by de zeven
voeten boven den vloer verheven, en uit kleine ruitjes
gevormd. Zware zetels en nog zwaerdere tafelen ston-
den hier en daer in de kamer.
De weerdin liep heen en wèer om de talryke per-
? |