| Full text |
—ÜD —
bruggen verhieven zich in het leger der Franschen;
stormrammen en springhalen waren ook bykans veer-
dig, en alles voorspelde den Bruggelingen een akelig lot,
Hoe groot het gevaer ook was, kon men op de aen-
zichten der ambachtslieden doch geene laffe vrees er-
kennen; zy hechtten de oogen styf en beweegloos op
den vyand, hunne boezems klopten zeer, en hun adem
werd kort: dit was de eerste aendoening, die hen by
het gezicht van het dreigend leger trof. Welhaest, en
zonder dat zy de oogen van den vyaud gewend hadden,
stroomde het bloed vryer in hunne aderen, een man-
lyk vuer glom op hunne wangen, en ieder burger voelde
de vervoering der wraekzucht en des heldentoorns , in
zyn bart blaken.
Een eenig man stond bly en vrolyk op de wal: bet
scheen by zyne onrustige bewegingen en by den grän-
lach van genoegen, die over zyn gelaet liep, dat hy een
gelukkig uer zag naken. By wylen bracht hy zyn vlam-
mend oog, van den vyand op de slachtbyl die in zyne
sterke mannenvuist flikkerde, en streelde het moord
stael met meer liefde, dan of hy zich op den zachten
boezem zyner bruid had verlustigd. — Die man was
de onversaegde Jan Breydel.
De Dekens der ambachten kwamen allen by Deco-
ninck en bleven stilzwygend op zynen raed of zyne be
velen wachten. Volgens zyne gewoonte bedacht de
Deken der wevers zich langen tyd, en blikte myme-
rend op het fransch leger. Deze langdurigheid viel den
onrustigen Breydel zeer lastig: hy riep met ongeduld :
« Nu dan , meester Deconinck, wat beveelt gy 2 zullen
wy ter poorte uitloopen om die fransche snakkers op
— fl —
het 1yf te vallen, of zullen wy ze op onze wallen dood-
slaen 2”
De Deken der wevers antwoordde niet; hy bleef nog
in diep gepeins op de vyandlyke werken staren, en
telde naeuwkeuriglyk de groote stormtuigen die in
menigte gebouwd werden. Alhoewel de omstaende am-
bachtslieden op zyn gelaet de voorteekens zyner woor-
den poogden te lezen, konden zy niet dan koude beden-
king er op vinden. In het hart van Deconinck was wel
zoo veel rust en koelheid ‚ maer minder hoop op geluk :
hy begreep dat het onmogelyk was, het geweld der
vyanden te wederstaen; want de reuzenstaltige spring-
halen en hooge torens gaven den Franschen te veel
voordeel op de burgers, die van zulk oorlogstuig niet
voorzien waren. Wanneer hy zich ten vollen overtuigd
had, dat de stad, indien zy bestormd werd , door het
vuer en het zweerd zou vernield worden, besloot hy
eenen droeven middel te gebruiken , en zich tot de De-
kens keerende, sprak hy langzaem :
« Makkers, de nood is dwingend! Onze stad, de
bloem van Vlaenderen is verkocht geweest, en wy
hebben het niet geweten. In dezen toestand kan de
voorzichtigheid alleen ons behulpzaem zyn ; hoe zeer de
opoffering uwer edele gevoelens u ook pynen moet,
bid ik u, wel te bedenken dat, zoo loflelyk als de held
is die zyn bloed voor de rechten zyner medeburgers
slort, zoo onwys is ook de roekelooze die zyn V, ader
land door vermetelheid in gevaer stelt. Hier helpt geen
stryden
“Wat! wat?” viel Jan Breydel uit “<hier helpt geen
sryden ! Wie duivel geeft u deze woorden in ? ”
? |
