| Full text |
— 132 —
geleek aen een dier nog ongeschapene wezens, welke
alle volmaektheden in zich vereenigen; en gelyk de ver-
metele Dichters soms eene vrouw durven droomen , om,
in hunne opgelogene ziel te liefkozen en te bensinnen.
Even zoo kostelyk en zoo prachtig waren de andere
byzynde Vrouwen, in verschillende stoffen en kleuren
gekleed.
De Koningin van Navarre k wam met den ganschen
stoel op eenen stillen tred aengereden , en wendde de
oogen met spylige nieuwsgierigheid naer deze vrou-
wen, die zoo zeer by het zonnelicht glinsterden. Wan-
neer zy tot op eenen zekeren afstand genaderd was
kwamen de Edelvrouwen statiglyk tot by haer ge-
reden, en verwelkomden hunne nieuwe Vorsten , met
veel hoofsche spreuken. De eenige Machteld zweeg en
bezag Johanna met een stuer gelaet; het was haer niet
mogelyk die vrouw te eeren, welke haren vader in
eenen kerker had doen werpen. Het misnoegen was op
hare wezenstrekken zichtbaer ‚ en Johanna bedroog er
zich ook niet over. Zy wierp haren trotschen blik in de
oogen van Machteld en wilde het meisje voor haer
scherp gezicht doen bukken; maer zy vergiste zich,
want de Jonkvrouw liet hare oogleden niet zakken en
staerde met fierheid op de grammmoedige Koningin. Deze,
alreeds om de ongewoone pracht der Edelvrouwen ver-
stoord , kon zich niet langer bedwingen. Met een zicht-
baer spyt draeïde zy hare hakkeny om, en riep terwvl
zy nog eenmael het hoofd tot de Vrouwen keerde :
« Ziet, Myneheeren, ik meende alleen Koninginne te
zyn in Frankryk; maer my dunkt dat die van Vlaende-
— 133 —
ren , die in onze gevangenissen liggen, al te gader prin-
sen zyn; want ik hunne vrouwen alhier gekleed zie als
Koninginnen en prinsessen 0)
Deze woorden had zy zoo luid geroepen dat al de om-
staende ridderen, ja zelfs eenige burgers dezelve ver-
staen hadden. Zy vroeg met een slecht verborgen onge-
noegen aen den ridder die haer volgde:
“Maer Mynheer De Chatillon wat is dit voor eene trot-
sche Jonkvrouw, die hier voor my staet? Zy draegt den
Leeuw van Vlaenderen op de borst— Wat beduidt dit 2”
De Chatillon naderde dichter by de Koningin en
antwoordde :
« Het is de dochter van Mynheer van Bethune; — zy
heet Machteld. ”
By deze woorden plaetste hy zynen vinger op den
mond, om de Koningin tot veinzery en stilzwygen te
raden. Zy dit verstaende gaf hare toestemming door
eenen grimlach te kennen: — een grimlach vol wreede
valschheid en hatelyke wraekzucht.
Wie op dit oogenblik den Deken der wevers be-
schouwd had, zou gezien hebben hoe styf zyn eenig
oog op de Koningin gehecht was; geen rimpeltje was
op haer voorhoofd gekomen of verdwenen , of Deconinck
1 Die coninginne hadts groten spyt dat die vrauwen te Ghendt, te Brugghe
ent’Ypre, die welcke ter weerdigheit van der coninginne al hadden aen
haerlieder beste cleederen ende waren ten suverlicsten ghepareirt. Doen
seïde die coninginne; ick waende alieene couinginnete sine in Vrancke-
rycke maer mi dunckt dat die van Vlaenderen die in onze vangenessen syn
in Vranckeryceke , syn alle princhen want die wyfs syn al ghecleed gelye
coninginnen en princerssen.
Die excellente Cronike.
? |
