| Full text |
— 166 —
straet waren. Groot was de verbaesdheid der Leliaerts,
wanneer zy bemerkten dat hun geheim ontdekt was.
Daerom zagen zy echter van hun ontwerp niet af, want
zy waren ridders en moedige mannen.
Weldra hief de krygsbazuin hare vervoerende klan-
ken aen, en de peerden vlogen met hunne ruiters
tegen de nog in de Vlaemschestraet benepen burgers.
De gevelde speeren der Leliaertsontmoetten de Goeden-
dags der wevers die beweegloos den schok afwachtten.
Hoe groot ook de moed en de behendigheid der am-
bachtslieden was, konden zy echter uit oorzaek hunner
slechte standplaets, het geweld van dien fellen aenval
niet wederstaen. Vyf uit het eerste gelid vielen dood of
gewond ter aerde , en gaven hier door aen de ruiters den
middel om de slagorde te breken: drie scharen weken
achteruit en de Leliaerts, die zich reeds meester van het
slagveld gisten , hieven den schreeuw: Montjoie St. De-
nis! Frankryk! Frankryk! in zegepralende galmen aen.
Zy staken en hakten links en rechts op de wevers, en
bezaeiden de plaets waer zy stonden met de lyken der
burgers. Deconinck, die vooraen was, weerde zich dapper
met eenen. langen Goedendag eu belette voor eenigen
tyd de verstrooïng der eerste gelederen. Dezeu hadden
alleen de gansche macht der franschgezinden te bevech-
ten; want mits zy in de straet gesloten waren, konden
de achterste gelederen niet in den stryd komen. De
woorden en voorbeelden van den Deken bezwoeren het
lot niet lang: de Leliaerts vielen met nieuwe kracht
tegen zyne voorste benden, en dreven dezelve verward
op elkander.
Dit was zoo spoedig voorgevallen dat er reeds veel ge-
— 197 —
sneuveld waren; eer Jan Breydel, die met zyn ambacht
in het diepe der straet stond, het gevecht kon bemer—
ken. Eene beweging, op bevel van Deconinck uitge
voerd, deed de gelederen opengaen , en stelde hem den
toestand en het gevaer der wevers voor oogen. Hy brulde
eenige onverstaenbare woorden met heesche stem, en
zich tot zyne mannen keerende riep hy:
«Vooruit, macecliers! vooruit! ”
Als razend vloog hy dwars door de wevers heen en
liep met al zyne mannen tegen de ruiters op. De eerste
slag zyner byl ging door de neusplaet en het hoofd van
een peerd, en zyn tweede slag velde den ruiter voor
zyne voeten: in een oogenblik trapte hy op vier lyken,
en ging verwoed in het stryden voort; wanneer hy zelf
eene geringe wonde aen den linker arm kreeg. Het zien
van zyn eigen bloed maekte hem uitzinnig : schuim
kwam op zyren mond, en den ridder, die hem gewond
had /meteenen vlachtigen blik aenziende, wierp hy zyne
byl weg; zich dan onder de speer van zyneu vyand buk-
kende sprong hy met razende furie tegen het peerd op
en klampte zich vast aen het lichaem van den Leliaert.
Hoe sterk deze ook in den zadel zat, moest hy echter
voor het geweld van den dollen Breydel zwichten, en
viel, uit den zadel gerukt, op den grond. T erwyl de
Deken der beenhouwers bezig was met zyne wraek op
hem te verzadigen, waren zyne makkers en de overige
ambachtslieden te gelyk op de schaer der franschge-
zinden gevallen, en hadden er veel onder den voet ge-
haeld. Mits de strydenden lang op dezelfde placts bleven
vechten, waren de lyken van menschen en peerden
? |
