| Full text |
zn AS
Tolknechten zullen moeten betalen.» Dit is volgensden
algemeenen roep de oorzaek der ambachtsvergaderin-
gen, welke de Deken der wevers bevolen heeft.”
“Blyf gy hier en sluit den winkel” sprak Breydel. ‘“ Zeg
aen myne moeder , dat ik dezen nacht niet t’ huis kom.
Zy vreeze niets.”
Hy nam zyne gewoone byl van den wand: dezelve
onder zynen kolder verborgen hebbende, verliet hy
zyne wooning en begaf zich naer den Pand van het
ambacht. Zoodra hy in de zael trad, liep er een mor-
rende vreugdekreet onder de gezellen, en zy riepen:
“Ha, daer is Breydel onze deken!”
“Hy die zyne plaets tydelyk had vervangen, stand op;
en bood hem den grooten zetel; maer Breydel, mn stede
van zich, na gewoonte, aen het oppereinde te plaet-
sen, nam eenen kleineren stoel, en liet zich, met
eenen bitteren grimlach, op denzelven nedervallen.
“ò myne broeders!” riep hy “ Komt en geeft my de
hand, want ik heb uwe vriendschap zoo noodig ! My
en ons onbevlekt ambacht is heden een hoon
die niet kan afgevaegd worden!”
De meesters en gezellen drongen zich te samen om
den zetel van Breydel. Nooit hadden zy eene zoo diepe
droefheid en onsteltenis in hem bemerkt; hy scheen
in onuitprekelyke folteringen te sterven. Alle oogen ves-
geschied
1 Hi (De Chatillon) overlastichde den gemeenen volcke, want hi ordon-
neirde dat alle dye ambochtslieden moesten gheven den vierden penninc
van baerlieder dachueren en van allettghene dat se wonuen, alsoo wel in
coopmauscepen als andersins van ghelyke.
Die excellente Cronike.
se UN a=
tigden zich vragend op hem. Na eenen langen zucht
hernam hy:
“Gy, echte zonen van Brugge, hebt nu reeds te lang
met my om den hoon geleden, de slaverny kunt gy dk
niet verdragen. Maer ò Hemel! wist gy wat my heden
overkomen is! gy zoudt als kinderen weenen. Ho, ny-
pende laster! ik durf het niet zeggen, de schaemte
martelt my”
Reeds waren alle deze bruine mannenaenzichten met
het rood der woede gekleurd; zy wisten nog niet waer
over zy zich te vertoornen hadden, en evenwel wron-
gen hunne vuisten zich stuiptrekkend in een, en ver-
vloekingen rolden uit hunnen mond.
< Luistert” hernam Breydel “en bezwykt niet van
schaemte, ô myne dappere broeders — luistert wel
De Franschen hebben uwen Deken in het aenzicht ge-
slagen, en deze wang, — deze, is met eenen schande-
Iyken kaekslag besmet!”
De woede, welke de beenhouwers by dit gezegde
bevong, laet zich niet beschryven. Ongehoorde moord-
kreten galmden tegen het welfsel der zael en ieder deed
in zich den eed dien hoon te wreken.
“Waer mede” vroeg Breydel “wischt men zulke schand-
vlek af? ”
“ Met bloed !” was den algemeenen schreeuw.
“Gy verstaet my, broeders” hernam de Deken “& ja
bloed alleen, en de dood der lasteraers kan my zui-
veren. Weet, dat de bezetting van het slot Male my
aldus heeft behandeld. Ik eisch dat gy myne woorden
herhalet: — Ik zweer by den God die my hoort, dat
de zon van morgen geen slot te Male meer vinden zal!”
? |
