| Full text |
— 150 —
besmeurt uwen naem niet met dien laster! Laet vry
de verwyfde Leliaerts om rust en om geld hunne vry-
heid bn uitheemschen verpanden. Wy blyven zuiver
van schande en vlek! Het bloed der kinderen van het
vrye Brugge stroome nogmaels voor het recht — zoo
veel te schooner prykt de roodgeverwde standaerd —
zoo veel te vaster word het recht des volks bezegeld !”
Meester Brakels liet aen Deconinck den tyd niet om
voort te gaen en sprak :
« Ik herhael het, wat gy ook zeggen moogt : het is ons
geene schande onder eenen vreemden Vorst te staen;
integendeel zouden wy ons moeten verblyden ‚ daer Re
nu een deel van het groote Frankryk uitmaken. Wat
geeft het eener handeldryvende natie onder wie zy
zich verrykt ? Het goud van Mahom is zoo kostelyk als
het onze.”
De verbittering tegen Brakels was nu ten top. ge-
stegen en zyne rede kreeg geen antwoord. Deconinck
zuchtte luid en met pynelyke aendoening : /
«ò Schande, een Leliaert, een bastaerd heeft in dee
wevers pand gesproken ; — die vlek is onuitwischbaer !
Eene onstuimige beweging liep onder de talryke we-
vers en velen stuerden een vlammend oog met bitsigen
toorn op meester Brakels.
Eensklaps ging er eene stem onder hen op en de
schreeuw : hy zy gebannen de Leliaert! Geen fransch-
gezinden onder ons ! werd menigmael herhaeld.
Deconinék moest al den invloed welke hy op zyne
makkers had, om hen te stillen gebruiken; want mer
nige toonde zich tot gewelddaden genegen. Met een
werd er voorgesteld of men meester Brakels uit het
— 151 —
ambacht bannen zou, dan of men hem tot eene boete
van veerlig ponden was zou verwyzen.
Terwyl de Scribent met het opnemen der stemmen
bezig was, stond Brakels zonder ontsteltenis voor den
Deken. Hy betrouwde zich op degenen die zyne eerste
rede hadden goedgekeurd, doch hy bedroog zich groo-
telyks; want de naem Leliaert, die door allen als eene
schandvlek wasaenzien ‚had hem geenen enkelen vriend
gelaten. Al de stemmingen droegen het vonnis: — ge-
bannen! en de uitslag werd met eene algemeene toe-
juiching begroet.
Nu ontvlamdede woede van den Leliaert: scheld-
woorden en bedreigingen tegen Deconinck vielen on—
stuimiglyk uit zynen mond. De Deken bleef met de
grooste onverschilligheid im zynen stoel zitten , en ant-
woordde niet op de lasteringen zyns tegenstrevers. Hier
op kwamen twee sterke gezellen, als deurwaerders aen-
gesteld by den gebannen en bevolen hem den Pand op
staenden voet te verlaten. H y» met bitter spyt vervuld
gehoorzaemde dit gebod en liep vol wraekzucht naer
Johannes van Gistel , den grooten Tolmeester , aen den-
welken hy den tegenstand van den Deken der wevers te
kennen gaf.
Pieter Deconinck sprak nog lang met zyne makkers
om hen ter verdeding hunner rechten aen te moedigen;
nochtans begeerde hy niet dat zy oproer maken zouden,
maer beval hun dat zy zich met het weigeren der acht
Grooten zouden vergenoegen, tot dat hy hen te wapen
roepen zou. k
Hier na verlieten zy den Pand en sloegen elk den weg
in die hen naer huis moest leiden. Pieter Deconinck
? |
