Full text |
Re
12
“Geen woord!
“Wel, wy vertrekken overmorgen met onzen Graef
Gwyde naer Frankryk.”
Wat is dit Diederik, myn vriend? cy schertst — hoe
naer Frankryk? ”
“Ja, ja, heer Robrecht, om den franschen Koning te
voet te vallen en vreden te vragen. Ik heb nooit ge-
zien dat eene kat van zelf in den 4 kruipt, maer by
den duivel, ik zal het eer weinig te Compiegne kun
nen zien , of het feilt my aen gezond verstand. ”
“Zytgy heel zeker van Heb geen gy zegt Diederik ? spot
niet, gy bedroeft my. ’
EE Zeker’ ? Gelief in de zael te gaen. Gy zult al de heeren
by onzen Graef uwen Vader zien. Overmorgen reizen
wy naer de gevangenis; geloof my en maek een kruis
op de poort van Wynendael. ”
Robrecht kon zich by het hooren dezer nieuwmare
van toorn miet inhouden.
“Diederik myn vriend” riep hy “ik bid u doe den ge-
wonden Adolf in myne kamer op het linker bed dragen
en bezorg hem tot dat ik weder kom. Doe meester Ro-
geert roepen, dat hy de wonde verbinde. ”
Terwyl hy dit zegde liep hy met ongeduld naer de
zael waer de heeren met den Graef waren, en drong
met geweld door hen tot voor zynen vader.
De ridders verwonderden zich grootelyks; want Ro-
brecht was nog in volle harnas en gansch met vzer
overdekt.
“ò Mynen heer en Vader ” sprak hy “wat zegt men ?
Gaet gy u in de handen uwer vyanden leveren,
opdat zy uwe gryze haren met smaed mogen beladen ;
DI
— op datde snoode Johanna u in de boeien werpe ? ”
“Ja myn zoon ” antwoordde Gwyde met statigheid, “ja,
ik ga naer Frankryk en gy met my; — dit is de wil
uws vaders.”
“Wel aen het zy zoo” hernam Robrecht “ik zal met u
gaen. Maer de voetval, de schandelyke voetval 2”
“Den voetval zal ik doen, en gy met my ” was het onver-
biddelyk antwoord.
“Ik?” riep Robrecht met woede, “ Ik den voetval doen?
Neen, nog liever sterf ik eene onzalige dood; God ver-
geve my. Ik, Robrecht van Bethune, onzen vyand te
voet vallen? Wat, zal de Leeuw van Vlaenderen het
hoofd bukken voor een’ Franschman, voor een’ valsche-
munter, @ voor een’ meineedigen ? Dan opene zich de
grond onder myne voeten |”
De Graef liet eenige oogenblikken voorby gaen. Wan-
neer hy dacht dat Robrecht wat bedaerd was hernam hy:
“En gy zult het ook doen myn zoon!”
“Neen, nooit” riep Robrecht, “nooit komt die laster ,
over myne wapenen. Voor eenen vreemdeling bukken
— ik? Gy kent uwen zoon uiet, myn Vader.”
“Robrecht” hernam Gwyde koelbloedig, “de wil uws
vaders is eene wet die gy niet verbreken moogt. — Ik
wil het !”
“Neen,” riep Robrecht nogmaels “de Leeuw van Vlaen-
Et “En in der waerheid, de morrìngen werden algemeen ; dezelve waren
veroorzaekt door de meuigvuldige lasten eu bovenal door de vervalsching
der munten; hetgeen den Koning den naem van valschemunter onder
het volk deed geven. ”
É Anquetil. Histoire de France.
? |