| Full text |
— 202 —
meisje meer en meer, want het wezen van den ridder
veranderde, en kreeg iets dat haer de gelaetstrekken
hares vaders herinnerde. Het hart van de Jonkvrouw
klopte onstuimig op het gezicht van dit wonderwerk. Na
alle de lynen en vagen wel geteekend waren, bevochtig-
de Diederik de wangen en het voorhoofd van Adolf met
een blaeuwachtig water ‚ en gebood hem op te staen.
« Het is gedaen” sprak hy “gy gelyktaen Mynheer van
Bethune als of dezelfde vader u beide had geteeld,
en indien ik zelf u zoo niet had veranderd, zou ik u
met den doorluchtigen naem van den Leeuw begroeten:
ja ik ben met eerbied voor uw nieuw gelaet ingeno-
men, geloof my.”
De jonge Machteld stond sprakeloos en als verd waeld
voor Adolf: hare oogen kon zy niet verzadigen , en zy
bezag beurtelings de twee ridders, gelyk iemand die naer.
bet raedselwoord van eene onverstaenbare gebeurtenis
vraegt. Nu geleek Adolf zoo naeuwkeurig aen Mynheer
van Bethune, dat zy genegen was te gelooven, dat haer
vader wezentlyk voor haer stond; zy dorst echter dezen
twyfel door woorden noch gebaren te kennen geven,
want sedert eenige uren vreesde zy de liefde van Adolf
te zeer.
«Heer van Nieuwland” sprak Diederik de Vos “in-
dien gy uw edel voornemen gelukkig wilt volbrengen,
is het raedzaem dat wy deze plaets verlaten, en dat
gy spoedig vertrekke; zoo een vyand of ontrouw die-
naer; u onder deze gedaente ziet, zyt gy in groot gevaer
van uw leven zonder vrucht bloot te stellen.”
Adolf begreep de redelykbeid dezer woorden, en
staerde met droeve blikken op Machteld.
+
— 203 —
“Vaerwel ó edele Jonkvrouw!” riep hy, terwyl eene
warme traen op zyne wang rolde ‘“vaerwel, en denk
soms aen uwen dienaer Adolf.”
Het ís onmogelyk te zeggen hoe zeer het meisje by
die woorden ontroerd werd. Wanneer de jonge ridder
haer bekend maekte dat hy naer Bourges zou gaen, om
Mynheer Robrecht in den kerker te vervangen, had zy
slechts de schoonste zyde van die reis, in de wederkomst
haers vaders beschouwd; maer nu zy zag dat de man
welke haer zoo lief was, haer op staenden voet ging
verlaten, beneep haer hart zich met eene grievende
wanhoop. Zy riep:
“ Wat beteekent dit! Waer toe dit plechtig vaerwel 2
Zal ik u niet meer zien Adolf — en wilt gy my doen
sterven ? ó blyf hier — verlaet my niet, ik bid u, gy
myn eemge troost, myn eenige vriend op aerde, aen-
hoor myn smeeken; want zonder u, Adolf, kon ik niet
meer leven |”
Welke drift was nu de sterkste in het hart des rid
ders? De vervoerende blydschap, welke deze liefde-
woorden hem gaven , of de droefheid die hy by ’s meisjes
druk gevoelde? Smart en wellust verwisselden zich in
hem, en hy werd door diepe aendoening geschokt, noch-
tans kon dit hem geen oogenblik aen zyn loffelyk voor-
nemen onttrekken. Hy knielde nogmaels voor de jonge
Gravin en zuchtte :
“ô Edelyrouw , geloof my, het pynt my even zeer u te
verlaten. Een grooter geluk zou my ten deel vallen, in-
dien ik myn leven als uw dienaer en knecht, in uw by-
zyn kon verslyten, maer de plicht eens trouwen ridders
mag ik niet vergeten, Geheug dat uw heer vader my
? |
