| Full text |
Ds
en gaf door zeldzame wendingen zyne blydschap te ken-
nen.
“Mynheer van Bethune” riep De Valois, “dit is een
vogel die zyne zaken dapper aflegt: het is een schoone
giervalk ”
«Ja, heer, en een allerschoonste” antwoordde Robrecht,
“ik zal uzyne arendsklaeuwen aenstonds laten bewon-
deren. ”
By deze woorden hief hy den lokvogel in de hoogte,
Be valk dit ziende daelde onmuddelyk op de vuist van
zynen meester terug.
«Ziet gy ?” hernam Robrecht terwyl hy den vogel aen
De Valois toonde “ziet gy wat schoone blonde vederen,
wat zuivere witte borst en wat hooge blaeuwverwige
pooten ? ”
“Ja heer Robrecht” antwoordde De Valois “ het is in-
derdaed een vogel die voor eenen adelaer niet wyken
moet; maer het schynt my dat er bloed op zynen bil
druipt.”
Robrecht de beenen van den giervalk bezien heb-
bende riep met ongeduld :
«Komt gaeuw hier valkeniers! Myn vogel heeft zyne
broek gescheurd en is deerlyk gekwetst. Och God, het
arme dier heeft te veel geweld met zyne klaeuwen ge-
daen ! Pat men hem wel bezorge. Gy, myn africhter Ste-
ven ‚genees hem; want zyne dood zou my zeer spyten ?”
Hy Gaf den gekwetsten valk aen Steven die schier
om den voorval weende; want daer zyn ambt het on-
derwyzen en africhten der valken was, lagen deze
dieren hem als kinderen aen het hart.
Zoodra de voornaemste heeren hunne valken uitge-
de Be.
worpen hadden begon de jacht im het algemeen. Men
ving nog gedurende twee uren allerlei wild van hooge
vlucht, als eenden, wouwen, reigers, kranen, en ook veel
wild van lage vlucht, waeronder patryzen, lysters en_
wulpen waren. De zon op haer hoogste zynde, galmden
de jachthorens met heldere toonen door de vlakte. De
gansche stoet kwam by een, en men spoedde zich op
eenen matigen tred naer Wynendael terug.
Onderwegen hernam Charles De Valois zyn gesprek
met den ouden Gwyde. Alhoewel de Graef van Vlaen-
deren niet zonder mistrouwen aen zyne reis naer Frank-
ryk dacht, wilde hy echter wit liefde tot zyne kinderen
dien gevaerlyken tocht aennemen, Hy besloot op het
aendringen van den franschen Veldheer, zich met al
de Edelen die hem bygebleven waren , voor de voeten
van Philippe le Bel te gaen werpen, en hem door
deze ootmoedige hulde tot medelyden te brengen. Be
afwezenheid der Koningin Johanna streelde hem met
de blyde hoop dat Philippe le Bel niet overbiddelyk
zyn zou.
Robrecht van Bethune en De Chatillon kwamen niet
meer by elkander; zy ontweken alle wegen die hen
mochten vereenigen en geen van beide sprak nog een
woord. Adolf van Nieuwland rende vooraen met ge-
bogen hoofde; droefheid en smart verbleekten zyne
wangen en zwarte droomen vervulden zyn gemoed. —
Machteld had hem verstooten ! Machteld minde hem
niet — en hy, wiens ziel geen ander gevoel dan liefde
tot haer voeden kon, hy mocht niet spreken.
“Ja,” morde hy m zich-zelven,” ten tyde dat Gwyde
nog Graef van Vlaenderen was, had ik het wel durven
? |
