| Full text |
ee
de Wallen der wereld hiel ik geen enkel woord in
mynen boezem! En zie, om het u te bewyzen, drink
ik ter eere van den Leeuw — en ik trots de Franschen,
boort gy het ? ”
« Makkers” sprak Leroux van woede trillende “ laet my
alleen met den Vlaming begaen, hy zal door myne
handen sterven.”
Terwyl hy deze woorden sprak, kwam hy tot by
Breydel en riep:
«Gy liegt — en leve de Lelie !”
“Gy zelf hegt — en-heil zy den zwarten Leeuw van
Vlaenderen! riep Breydel hem tegen. ”
“Kom aen” hernam de Franschman “gy zyt sterk; ik
wil u bewyzen dat de Lelie voor geenen Leeuw moet
zwichten. Wy vechten tot de dood.”
“< Dit laet zich verstaen” antwoordde Jan Breydel. “ Laet
ons maer spoed maken. Het verheugt my eenen moe-
digen vyand gevonden te hebben; — dit is de moeite
weerd.”
Reeds waren zy buiten de kroeg, als zy deze woor-
den spraken, en zy stapten vloekende tusschen het
geboomte. Wanneer zy eene bekwame plaets gevon
den hadden, gingen zy elk eenige treden achteruit
en bereidden zich tot eene schrikkelyke worsteling.
Breydel wierp zyn mes op den grond en rolde de mou-
wen van zynen kolder tot aen de schouders op: zyne
spierige armen verbaesden de Soldeniers die ter zyde
stonden om het gevecht aen te zien. Daer Breydel geen
ander wapen dan een kruismes had, smeet Leroux zyn
zweerd en rondel van zich en bleef alzoo ook zonder
wapen. Hy keerde zich naer zyne makkers en sprak:
in
“Ha sa! wat er ook gebeuren moge, wil ik niet dat
men my helpe. Het gevecht moet eerlyk geschieden ;
want myn vyand is een brave Vlaming. m
“Zyt gy veerdig ?” riep Breydel.
“Ik ben bereid !” was het antwoord.
Op dit gegeven woord trokken de twee strydenden
hunne hoofden gebogen tusschen de schouders; hunne
oogen flikkerden onder de gezakte wenkbraeuwen,
hunne tanden en lippen kwamen met geweld op een, en
dan vlogen zy als twee razende stieren tegen elkander op.
Een zware vuistslag viel van wederzyde op eene
borst gelyk de hamer op het aembeeld, en ieder stryder
week suizelend achteruit — maer dit onstak nog meer
woede. Een somber geloei kwam met den adem , rate:
lend uit hunne keel, en zy sloegen zich de armen als
twee yzeren gordels om het lichaem. Nu deden zy el-
kander door schriklyk geweld beurtelings bukken:
armen, beenen, dyen , — alle de leden hunner licha-
men, schenen eene afzonderlyke kracht en leven te
hebben; want alle deze deelen wrongen zich afgry=
zelyk tegen een, en meermalen zuchtten de stryders
door de pynlyke nypingen, welke hun die zwoegende
Wendingen veroorzaekten. Het vuer der razerny glom
op hunne brandende wezenstrekken, en het wit hunner
1 In die tyden bestonden er- zekere overeenkomstige wetten, welke men
zonder schande in een gevecht niet mocht verbreken ; volgens dezelve moest
de Franschman hier zonder wapens stryden, aengezien hy met eenen bur=
Ber le doen had. Ook mochten de byzynde Soldeniers in geener wyze tus-
schen de strydenden komen ‚ dan slechts voor zoo veel er door den eenen of
den anderen verraderlyke middelen gebruikt werden.
3
? |
