| Full text |
— 122 —
straffe my God, liever Saraceensch dan Walsch! m —
Maer gy zegt het zeer wel; hoe meer een vorsch zich
opblaest hoe gaeuwer hy barst. Ik moet het tegen dank
bekennen, bet verstand is by de wevers.”
« Wel meester Breydel, zoo ook is de onversaegdheid
en de heldenmoed onder de beenhouwers. Indien wy
deze twee deugden, voorzichtigheid en moed, steeds by
elkander voegen, zullen de Franschen geenen tyd heb
ben om de boeien aen onze voeten vast te maken.”
De Deken der beenhouwers gaf door eenen helderen
grimlach zyne blydschap over deze loftuiting te kennen.
«Ja ” antwoordde hy “onder myn ambacht zyn dappere
mannen, meester Pieter. — En de Wallen zullen het
wel eens weten wanneer de bittere appel zal ryp zyn.
Maer ter goeder ure! hoe zult gy de dochter van den
Leeuw onzen Heer, aen de kennis der Koningen ont-
trekken 2”
& Ik zal ze haer hy het zonnelicht zien laten.”
« Hoe dat meester? de Jonkvrouw Machteld aen Johanna
van Navarre zien laten ? Gy feilt in uw oordeel —ik ge-
loof dat gy ergens een’ slag op het hoofd gekregen hebt.”
1Indie tyden kende men de fransche volkeren onder den naem van
Wallen , zynde het fransche woord Gaulois. Het is waerschynelyk dat de
Walen hier van hunnen naem behouden hebben. Jacob van Maerlant,
een Dichter van het einde der dertiende eeuw, van de fransche Dichters
sprekeude zegt:
Die scone walsche valsche poëten ,
Die meer rimen dau sì weten ,
Belieghen groten Carel vele
In sconen worden ende bispele.
— 123 —
“Neen , toch niet. Morgen by de intrede des vreemden
Meesters, zullen alle de wollewevers onder de wapens
zyn, de beenhouwers zult gy aenvoeren. Wat vermo
gen de Wallen dan? Niets dit weet gy.— Wel nu, dan
stel ik Jonkvrouw Machteld vooraen, dat Johanna van
Navarre haer wel bemerke. Met een weet ik wat de
Koningin in haren boezem heeft, en wat wy voor Mach-
teld te vreezen hebben.”
« Juist, zoo is het meester Pieter. Gy hebt te veel ver
stand of de toover hale my ! Ik zal de dochter van den
Leeuw bewaken, en ik wenschte wel dat de Franschen
haer beledigden; want de vuisten jeuken my geweldig.
Maer heden moet ik nog eenig hoornvee te Sysseele
gaen koopen, dus hebt gy de wacht over de jonge
Gravin.”
«Nu wees maer bedaerd, myn vriend Jan, en laet het
bloed u niet te veel koken. — Daer zyn wy by den Pand
van het weversambacht. ”
Gelyk Breydel het gezegd had stonden er ontellyke
wevers voor de deur. Allen hadden zy kolders en mut-
sen van dezelfde vorm als hun deken. Hier en daer stond
een jonge gezel , met langere haren en meer versiersels
aen zyne kleederen, doch dit ging niet ver; want men
gedoogde in het ambacht niet veel ydelheid.
Jan Breydel sprak nog eenige sùlle woorden met De-
coninck en verliet hem vergenoegd.
By het naderen van hunnen Deken openden de we-
vers hunne scharen en ontdekten zich eerbiediglyk het
hoofd. Zy gingen allen in den Pand na hunnen meester.
? |
