| Full text |
Te on
tinten, die men niet als verwen mocht aenzien, lagen
overal op de nog slapende natuer, terwyl het ryzend
daglicht zich reeds in de blaeuwe hemelkolken spiegelde.
Hier of daer vlood nog een trage nachtuil met afschrik
naer zyn hol, en kryschte nydig tegen den glans die hem
kwam verjagen.
Op ditoogenblik zat een mensch op eenen der gruis
hoopen, te midden der puinen. Een helm zonder veder-
bos was met twee w angsnhoeren op zyn hoofd geriemd,
een harnas omvatte zjn machtig lichaem , en stalen pla-
ten bedekten de overige leden. Hy leunde met zynen
yzeren handschoen op een schild, welkers wapentee-
kenen men nutteloos zou gezocht hebben, want er was
niets op te zien dan eene bruine dwarsche streep. Deze
wapens, ja zelfs de lange speer die nevens hem lag,
waren met zwart gekleurd; vermoedelyk was het dat de
ridder, uit wanhopige droefheid zich aldus had uitge
rust. Op eenen kleinen afstand stond een peerd nog
zwarter dan den ridder: daer het ook gansch met yzeren
schelpen overladen was, boog het dier zyn hoofd met
moeite tot by den grond, en graesde alzoo de vochtige
toppen der kruiden. Het slagzweerd dat aen den zadel
hing was verwonderlyk groot en scheen eener reuzen-
hand te behooren.
Terwyl eene doode stlte boven de puinen hing,
zuchtte de ridder menigmael van mistroost, en zyne
handen bewogen zich als of by met iemand sprak. Van
tyd tot tyd wendde hy het hoofd met mistrouwen naer
de bosschen en wegen , die buiten het slot lagen; en
7 r 7 7 î 1
wanneer hy van zvneeenzaemheid verzekerd was, hief
hy het voorstuk van zynen helm omhoog, hier door out-
— 51 —
dekte hy zyne wezenstrekken: — het was een man van
hoogen ouderdom, met rimpelige wangen en gryzende
haren. Alhoewel de kenteekens der lange droefheid op
zyn gelaet geprent stonden, bleef er echter nog vuer
genoeg in zynen boezem om aen zyne oogen eene bui-
tengewoone levendigheid te geven. Na eenige oogen-
blikken op de overgeblevene muren van Nieuwenhove
gestaerd te hebben, glimde een bittere lach op zyne
wangen; hy liet zyn hoofd voorover gaen en scheen
tusschen het gras iets te bezien: twee tranen blonken
onder zyne oogleden en rolden glinsterend op den
grond. — Dan sprak hy:
“ò Helden myne broeders! uw edel bloed is tusschen
deze steenen vergoten geweest, onder my rusten uwe
Iyken, in den eindeloozen slaep des doods : — en de een-
zame bloemen hebben zich, als heilige martelkroonen,
boven uw gebeente geworteld. Gelukkig gy , die dit pyn-
Iyk leven voor het Vaderland hebt mogen verliezen,
want de slaverny van Vlaenderen hebt gy niet ge-
zien. Vry en heerlyk zyt gy gesneuveld — uwe zielen
dragen die schand vlek niet, welke de vreemdeling op het
hoofd der Vlamingen heeft gedrukt. — Het bloed van
dengenen, dien gy den trotschen naem van den Leeuw
hadt gegeven , heeft met het uwe dezen grond bevoch-
tigd: zyn zweerd was een verdelgende bliksem, en
zyn beukelaer een muer — maer nu, Ô schande! Nu
zit hy op uwe stille graven , als een verworpen mensch
te zuchten — nu vlieten tranen van onmacht, als uit
het oog eener zwakke vrouw over zyne wangen...”
De ridder stond eensklaps op en trok het voorstuk
van zynen helm met haest over zyn aenzicht, hy keerde
? |
