| Full text |
ER
zweer u, dat gy my deze spotterny op staenden voet
betalen zoudt, indien ik my op u wreken mocht.”
“ Bedaer toch, ik bid u” hernam De St. Pol, “ho! gy
zyt gewond , myn broeder, er komt bloed uit uw ma-
liehemd.”
De Chatillon trok de mouw van zynen rechter arm
wat omhoog, en bemerkte dat een tak hem de huid
opgekrabt had.
“ Daer, zie!” sprak hy half getroost “ het is niets — eene
schrem. Maer by den Hemel! ik geloof dat die Vlaming
ons met inzicht in deze behekste wegen brengt. Dit
wil ik weten, — en zoo weinig kryge ik genade om
myne zonden, indien ik hem niet aen den vervloekten
eik doe ophangen.
De Vlaming die by dit gezegde tegenwoordig was,
geliet zich als of hy de fransche tael niet verstond, en
zag De Chatillon met stout gelaet in de oogen.
“< Myne heeren” riep de ridder “ziet dien Laet © my
aenzien…. Kom eens hier lomperd! Nader hier voor
mv.”
De jongeling naderde langzaem en hield zyne oogen
gedurig op den ridder gevestigd. Er zweefde iets zon—
derlings over zyne wezenstrekken, — eene uitdrukking
1 Zoe hiet men de landlieden die van eenen Heer afhanglyk waren. De
vrylaten betaelden zekere tollen en hadden vryheden en eigene wethouders.
Leenlaten, die eene pachthoeve van den heer kregen, hem hiervoor als
onderdanen moesten gehoorzamen, en zich tot leenarbeid en tot het
opbrengen van zekere gelden moesten verplichten. Lyflaten, die met lyf en
have den heere toehoorden, en met de landeryen verkocht en verhandeld
werden. Men ziet dat deze den laegsten stand des volks uitmackten.
ze
waer in toorn en list te saem gesmolten waren : iets zoo
dreigend en zoo geheim dat De Chatillon met eene aen-—
doening van benaeuwdheid werd bevangen.
Een der bywezende ridders wendde zich om en ver-
liet de plaets waer dit gebeurde; hy week eenige stap-
pen tusschen het geboomte en deed genoeg bemerken
dat dit tooneel hem niet behaegde.
«Wilt gy my zeggen” vroeg De Chatillon aen den gids
“waerom gy ons door zulke wegen leidt, en waerom gy
ons niet gewaerschouwd hebt dat er een afgehakte boom
in de baen lag?”
«Heer! antwoordde de Vlaming in slecht fransch “Ik
ken geenen anderen weg naer het slot Wynendael en
wist niet dat het UEdele geliefde op dit uer te slapen.”
By dit gezegde kwam er een bitsige grimlach op zyn
gelaet; het scheen dat hy den ridder tergen wilde.
«By, God!” riep De Chatillon hem toe “gy lacht — gy
spot met my.… Hola! myne knapen, dat men dien Laet
in de lucht hange! en dat hy der raven ten spyze
worde!”
Nu grimlachte de jongeling nog meer : de hoeken van
zynen mond trokken zich achteruit, en eene bleeke of
purpere kleur verwde beurtelings zyne wangen.
“Een Vlaming ophangen 2” môrde hy. “ Wacht een
weinig 1”
Hier op ging hy eenige treden achterwaerts, plaetste
zich met den rug tegen eenen boom , stroopte de mou-
wen van zynen kolder tot aen de schouders op, en toog
zyn blikkerend kruismes uit de scheede. De ronde spie-
ren van zyne bloote armen waren gespannen, en zyn
gelact kreeg iets in zich dal den leeuwen eigen is.
? |
