| Full text |
ee
Hier na werd de voorbereiding tot de reis wydloo-
piger besproken, men redeneerde over meer dan een
staetkundig puut. Robrecht van Bethune bedaerd en
koel geworden zynde, verliet de zael en ging in het klei-
nere vertrek waer Machteld zich bevond. Hy nam de
jonge maegd by de hand en plaetste ze in eenen leu-
ningstoel: dan zonder hare hand los te laten, trok hy
eenen anderen zetel by, en zette zich nevens haer.
« Myne lieve Machteld” sprak hy “gy bemint uwen
vader, niet waer 2”
“ò Ja, dit weet gy immers wel ” riep het meisje, ter-
wyl zy hare zachte handen over de ruwe wang van
den ridder deed gaen.
«& Maer” hernam Robrecht “indien een man, om my
te verdedigen, zyn leven waegde, zoudt gy dien ook
niet beminnen ?”
«& Zeker ja” was het antwoord “en ik zou hem daer
voor eeuwig dankbaer blyven.”
«< Wel nu, myne dochter, een ridder heeft uwen vader
tegen eenen vyand verdedigd en is doodelyk gewond.”
«Och God” galmde Machteld uit “ik zal veertig dagen
voor hem bidden — en dan nog, op dat hy geneze.”
«Ja doe dit; maer ik verzoek nog iets van u.”
«Spreek heer vader — ik ben uwe gehoorzame diena-
resse.”
« Versta my wel Machteld, ik ga voor eenige dagen op
reis — en uw Grootvader en al de edellieden die gy
kent vertrekken insgelyks. Wie zal den armen gewonden
ridder dan te drinken geven als hy dorst heeft ? ”
«Wie? Ik, heer Vader : ik zal hem nooit verlaten tot
dat gy wederkomt. Ik zal mynen valk in zyne kamer
==
nemen en hem altyd gezelschap houden. Vrees niet dat
ik hem aen de dienstboden zal overlaten : myne eigene
hand zal hem de drinkschael aen de lippen houden.
Ho! het zal my eene groote vreugde zyn indien hy
geneest.”
“Dit is zeer wel, myne dochter, ik ken uw liefdervk
hart; maer gy moet my nog beloven, dat gy in de
eerste dagen zyner ziekte geen gerucht in de kamer
maken zult, of den dienstboden zulks niet zult toelaten.”
“ô Neen, vrees daer niet voor, heer Vader, ik zal
mynen valk heel zachtjes toespreken, dat de kranke
ridder het niet hoore.”
Robrecht nam de jonge Machteld by de hand en
bracht ze uit de kamer.
“Ik zal u den zieken laten zien” zegde hy, “maer
spreek niet luid in zyne tegenwoordigheid”
Adolf van Nieuwland was door de knapen in eene zael
van Robrechts woonimg gedragen en op een bed gelegd.
Twee heelmeesters hadden de wonde vermaekt, en
stonden met Diederik die Vos by het ledikant. De Íy-
dende gaf geen teeken van leven, zyn aengezicht was
bleek, en zyne oogen waren gesloten.
“Wel, Meester Rogaert” vroeg Robrecht aen eenen
der heelmeesters, “hoe gaet het met onzen ongelukki-
gen vriend ? ”
“ Slecht ” antwoordde Rogaert, “ maer slecht Myn-
heer van Bethune. Ik kan nog niet zeggen wat er te
hopen staet; echter is myn eigen gevoelen dat hy niet
sterven zal.”
“Is de wonde niet doodelyk? ”
“Ja wel, doodelyk en niet doodelyk: de natuer is de
? |
