| Full text |
— 184 —
teld door droeve gedachten gefolterd. — En hy, die aen
hare edelmoedige bewaking het leven verschuldigd
was , hy kon ze niet helpen, niet troosten | Zyne woor-
den , hoe zoet ook ‚ waren zonder indruk op de rampza-
zalige Jonkvrouw , die gedurig om haren vader zuchtte
en weende. Geen enkel bericht was haer nog van hare
gevangene bloedverwanten toegekomen , en zy was als
voor eeuwig van haer dierbaer huisgezin gescheiden.
Niettegenstaende de zwarte droomen van ramspoed en
treurnis, welke haer steeds omringden, gloeide de vlam
der lefde heimlyk im haer. In het afwezen van Adolf
kwam somseen vluchtende grimlach haer bleek gelaet
verlichten , en dan zweefde de beeldtenis van den jon
gen ridder voor hare oogen; — dan vond zy nog ee-
nigen troost in het zoete gevoel der min, en koesterde
dit heilzaem vuer tot dat een bitter aendenken den
grimlach deed verdwynen.
Adolf beminde in stilte, en dorst zelfs niet denken
dat Machteld hem eens zou lief hebben , hy kende zyne
plichten te zeer om zulks te hopen; daerom deed hy
geene pooging om die drift te ve rdooven. Hy bedekte
het vuer dat hem brandde onder den vorm eener eer-
biedige hulde, en dacht dat Machteld zyne zorg slechts
als een bewys van dankbaerheid zou ontvangen hebben.
Weinig weken na zyne volmaekte genezing verwy-
derde hy zich met langzame stappen van de stad, en
wandelde mymerend by Sevecote, m door de enge
paden der velden. De zon stond zeer laeg op de kim,
1 Een gehucht buiten Brugge.
— 185 —
en het Westen kleurde zich reeds met gloeiende verwen.
Het hoofd gebogen en vol bitter aendenken ging Adolf
inde baen voort, zonder op zyne voetstappen te letten.
Eene droeve traen glimde onder zyn ooglid, en van tyd
tot tyd kwam een zucht uit zyne borst. Op duizenderlei
wyzen spande hy zynen geest in om eenige verzachting in
het lot der jonge Machteld te kunnen brengen, en ie-
dermael werd zyne wanhoop grooter , want niets vond
hy dat haer mocht troosten. Hy zag haer alle dagen
weenen, hy zag haer kwynend versterven, en met de
armen toegevouwen moest hy, als een radelooze, die
treurnis aenzien. Voor een moedig ridder als hy,
was die onmacht pynlyk, en soms knarste hy met in-
wendige bitsigheid de tanden te samen — maer wat
kon dit helpen? Er bleef hem niets over, dan eene
smartvolle traen over zyne geliefde te storten en van
betere dagen te droomen.
Wanneer hy reeds verre van de stad was en dat hy,
door somber wee vervuld, onder zyne droeve gedach-
ten was vermoeid , liet hy zich onachtzaem ten gronde
gaen en zettezich by den boord der baen neder. Met de
oogen ter aerde gewend, ging hy in zyne treurige be-
denking voort. Terwyl hy dus gebogen zat, kwam nog
ver van daer een ander mensch aengestapt.
Een bruine wollen monnikskolder meteene wyde kap,
die op den rug nederviel, was zyn kleedsel! : een gryze
baerd daelde tot op zyne borst, en zyne zwarte glin-
sterende oogen waren onder zware wenkbraeuwen ge-
zonken: bruin was zyn beenig gelaet en diepe rimpels
lagen op zyn voorhoofd. Met lastige stappen en als een
afgematte reiziger, naderde de monnik allengskens de
? |
