| Full text |
1
Peen
— 198 —
stond, en zyne belooning reeds genoot. Na dat de uit-
drukking harer dankbaerheid allengskens im zachtere
spreuken was geeindigd vroeg zy :
«é Maer wie is toch die edelmoedige ridder ? ”
Adolf boog zyne eene knie voor de Jonkvrouw en
riep met vurige drift :
« Wie anders dan uw dienaer Adolf, o edele dochter
van den Leeuw, mynen heer?”
Machteld had zich, op het oogenblik dat de ridder
voor haer knielde, grootelyks verschrikt; hevig schaem-
rood had haer hoofd gekleurd, maer zoodra zy zyne
opoffering verstond, verging dit gevoel om haer hart
met liefde en dankbaerheid te laten vervullen : zy vatte
de hand van den Jonker en hem minnelyk van den grond
heffende sprak zy :
« Adolf, myn dierbare Adolf, hoe kan ik u dit betalen?
Wat vraegt gy van Machteld om zulke liefde en zulke
trouw te vergoeden ? ”
« Uwe woorden, ô Machteld” riep hy “ maken my reeds
zoo gelukkig, dat my geen wensch meer overblyft.”
Terwyl aenzag de Jonkvrouw hem met styve blik-
ken; en zy bewonderde de grootheid van dengenen
dien zy zoo teder beminde. Zy bracht zyne hand met
de hevigste aendoening aen hare oogen, en twee tra-
nen vielen warm en glinsterend op de vingers van den
bevenden Janker.
Het zou moeielyk zyn de vervoerende blydschap van
Adolf te beschryven. Hy scheen eer een zinnelooze dan
een redelyke mensch : onstuimig waren zyne beweginr
gen, onbekende woorden ontvielen zynen mond en hy
vergat zich zoo ver dat hy zyne lippen op de hand vat
— 199 —
van Machteld dorst plaetsen. Als of hy, door deze eerste
plichtschennis, stouter ware geworden, verlengde hy
zynen zoen en hiet de hand der Joukvrouw niet los dan
op het oogenblik dat hy. de huisdeur hoorde opendoen.
Machteld liet zich hygend in eenen zetel nederzinken :
de ontsteltenis eener zedige schaemte blonk op hare
wangen. Niet dat zy zich als plichtig aen een zondig
bedryf erkende, want haer hart was zuiver, maer de
uitdrukking van Adolfs gelaetstrekken en zyne gloei-
ende woorden, hadden haer iets gezegd dat haer fel
geschokt had, — Even als een mensch die uit eene slui-
mering ontwaekt, en zich zyne nare of blyde droo
men wilt herinneren, stond de ridder met gebogen
hoofde voor de Jonkvrouw. Tusschen het zacht genoe-
gen dat zyn hart overstroomde, kwam eene bange vrees
zich mengen ,en hy wachtte angstig op het vonnis of
het genadewoord der maegd.
Terwyl zy aldus beide spraekloos in gedachten dwael-
den, kwam de dienstbode de komst van den Priester
aenkondigen, en deze werd op bevel van Adolf in de
zael geleid.
“* Wees gegroet , doorluchtige dochter van den Leeuw,
onzen heer” sprak hy, zich met eerbied buigende,
terwyl hy de kap van zynen kolder op den rug wierp.
Machteld bezag den monnik met eene hardnekkige
aendacht, en folterde zich het geheugen om den
aem van dengenen, wiens stem haer zoo zeer ont—
roerde, te kennen. Eensklaps vatte zy hem de hand en
riep met hevige drift, terwyl hare oogen van vreugde
blonken :
“ò God 'Ik zie den boezemvriend myns vaders. ô Die-
? |
