| Full text |
EeRoieet
stad Brugge door de vlammen vergaen.(» Eenige zware
muren waren echter in het onderste gedeelte van het
gebouw ongeschonden blyven staen; en met dezen nog
eenige vertrekken die men soms tot wachthuizen ge—
bruikte. De fransche krygsknechten hadden die verla-
tene kamers der oude Hal tot vergaderplaetsen verkozen,
er: daer was het, dat zy met slempen en tuisschen de le-
dige uren doorbrachten.
Eenigen tyd na het vertrek van Adolf van Nieuw-
land bevonden zich acht fransche soldeniers in een der
diepstgelegene plaetsen dezer overblyfsels. Eene groote
lamp van gebakken aerde zond hare gele stralen op de
getaende aenzichten der krygers, en een kronkelende
smook klom uit de vlam tegen het welfsel: op de wanden
by den hevigen schyn der lamp, kon men nog eenige
geschondene versierselen van romansche stichting be-
merken; een Vrouwenbeeld zonder handen, en waer
van het aengezicht door den tyd was misvormd, stond
in eene nis op het einde des vertreks. Vier soldeniers
zaten by eene zware houten tafel en speelden driftig met
de teerlingen : eenige anderen stonden recht by hunne
makkers en volgden de kansen met nieuwsgierigheid na.
Het was zichtbaer dat deze mannen niet alleenlyk om
te dobbelen daer gekomen waren; want de helm blonk
op hunne hoofden, en breede degens hingen aen hun-
nen gordel, als of zy zich tot den kryg uitgerust hadden.
1 15 ougst 1280 verbranddetot Brugge de Halle, als oock de torre de-
welcke alleenlyk van hout gemaeckt was en waerin alle de stadsprivilegien
berustende door de vlammen verteert wierden.
Jaerboeken van Brugge,
Ee
Een der spelers stond na eenige oogenblikken van de
tafel op en snieet de teerlingen met spyt van zich.
“Ik wensch u allen naer den duivel!” riep hy ‘ik ge-
loof dat die oude Breton de hand niet zuiver heeft,
want het zou wonder zyn dat ik niet eens in vyftig ma-
len zou winnen. — Nu verveelt my het spel; ik schei
er uit.”
“Hy durft niet meer spelen!” riep de winner met ze-
gepralende scherts. “ Wat drommel, Jehan, uwe tasch
is immers niet ledig ? — En vlucht gy alzoo voor den
vyand! ”
“ Waeg het nog eens” sprak een ander “misschien
verandert de kans dit mael. ”
De soldenier die men Jehan noemde bleef langen tyd
in twyfel of hy het lot nog eens zou beproefd hebben ;
eindelyk stak hy de hand tusschen zyn wapenhemd en
trok een glinsterend juweel er uit. Het was een hals-
snoer van de fynste peerlen, en met gouden haken
versierd.
“Daer” sprakhy “ik zet deze peerlen tegen hetgeen
8y van my gewonnen hebt — het schoonste halssnoer
dat ooit op de borst eener vlaemsche Vrouw geblonken
heeft ! Zoo ik dit mael nog verlies, blyft my geen hair
van den buit over.”
De Breton nam het juweel in de hand en bezag het
naeuwkeuriglyk.
“Wel dit gaet er om” riep hy — “In hoeveel worpen?”
“In twee” antwoordde Jehan “werp gy eerst.”
Een hoop gouden geldstukken lag op de tafel
Devens het kostelyk juweel. Alle oogen vestigden
Zich met angstige drift op de rollende teerlingen,
? |
