Full text |
UB
als of een pynlyke last het ter neder had gedrukt. —
Ho! de onderwerping en het gezicht der opgeblazen
Franschen was eene adder , die om zyn hart gekronkeld
Jagen het wreedelyk verschuerde. Voor hem was er
vreugde noch genoegen meer : zelden ging hy uit zyne
wooning; want nu was het verwonnen Brugge hem een
kerker, welkers lucht hem verstikte. Deze edele en groot-
moedige smart verliet hem geen oogenblik, en zyne
broeders konden hem door niets troosten of bewegen.
In de oogen der Franschen stond voor hem het laster
woord: — Slaef! als een verwyt te lezen.
Op eenen morgen was hy zeer vroeg in zynen winkel,
en de mymeringen des nachts voortzettende, leunde
hy met de linkerhand op eenen kapblok: zyne twytel-
achtige blikken dwaelden tusschen de stukken vleesch
die tegen den wand hingen, doch hy zag dezelve niet,
want zyne ziel was in andere gedachten verzonken.
Na hy aldus eenen ruimen tyd beweegloos was geble-
ven , omvattede zyne rechterhand, zonder zyn toedoen,
eene slachtbyl, die, veel grooter dan de andere zynde,
voor een byzonder gebruik scheen te dienen; zoodra het
blikkerend stael onder zyn gezicht viel, ging er een on=
vatbare grimlach over zyne spytige wezenstrekken, en
hy bleef lang op het moordtuig staren. Eensklaps werd
zyn gelaet somber: mel eene grammeedige drift wierp
hy de bylop den vloer en plaetste zynen voet er op:
«Gal” riep hy “eenen slaef behoeft geen wapen!” en
dan zonk hy weder met de hand op den kapblok.
Nu ging de deur van den winkel open, en Brey-
del verwonderde zich grootelyks zoodra hy Deconinck
erkende.
zi
“Ik wensch u goeden dag, meester ” sprak hy “Wat
smartlyk nieuws brengt gy my zoo vroeg? ”
“Myn vriend Jan” antwoordde Deconinck ‘ik vraeg u
niel waerom gy zoo droef zyt: ik ken uwe edelmoedige
ziel — Het gedacht van slaverny doet u sterven; dit zie
ik wel. ”
“Lwyg, meester, zwyg daervan, want my dunkt dat de
wanden myner wooning dit hoonend woord herhalen ;
ó Myn vriend, indien ik op de muren onzer stad gestor-
ven ware, dan had ik my zulke bittere pyn gespaerd ! —
Hoe veel vyandige Franschen hadden dan nevens my
hun graf gevonden! maer die luisterryke dagen zyn
voorby…. ”
Deconinck staerde met ontroering op den Deken der
beenhouwers; hy verstond door zyn eigen lyden hoe
doodend die smart voor eene ziel als die van Breydel
Zyn moest, — en antwoordde :
“Troost u toch myn edelmoedige vriend en denk dat
het vuer, hetwelk onder de assche slaept, zich echter
niet uitdooft. Eens komen die luisterryke dagen terug:
de nevelige lucht der slaverny klaert op, en de zon der
vryheid heeft reeds eenige harer stralen over ons ge-
zonden. Dit verstaet gy niet, maer gy moogt my geloo-
ven, het uer der verlossing naekt. Heden zyn wy nog
niet genoeg verdrukt — de banden der slaverny moeten
pynlyker nypen, opdat de laffaerts zelve de schakels
der keten losbreken. — En dan ‚myn dappere broeder ,
dan zal onze dierbare vaderstad den zwarten leeuw van
Vlaenderen weder boven de volken uitsteken….”
Breydel bezag den Deken der wevers gedurende deze
Woorden met eene zeldzame uitdrukking: een grimlach
? |