Full text |
ER
soonen, die zich in dit oogenblik met drinken verlus-
ugden, te dienen en voor te schenken. De tinnen ha-
napsen of bekersstonden niet stil, en de blyde roepen
der gasten mengden zich in een suizend gebrom, waer
uit men niets verstaen kon. By de haerdstede was het
merkbaer by de manlyke en slaende klanken dat er
vlaemsch gesproken werd, terwyl in de kamer, meer
verwyfde en lispelende toonen de fransche sprack te
kennen gaven. Onder degenen welke zich in deze uit-
heemsche tael uitdrukten, en tot de bezetting van het
slot behoorden , was er een met name Leroux die zyne
woorden meer klem byzelte, en als een overste tot
zyne makkers sprak: nochtans washy enkel Solde-
nier gelyk zy, maer zyne buitengewoon sterke leden en
de macht die hem eigen was, hadden hem deze meer-
derheid verschaft.
Terwyl de fransche krygsknechten hunne hanapsen
tusschen vrolyke uitroepingen ledigden, kwam een
ander Soldenier in de kroeg en sprak tot hen:
“Ha sa! gezellen ik breng u goed nieuws. Wy gaen dit
vervloekt land van Vlaenderen verlaten , en misschien
zien wy morgen reeds ons schoone Frankryk weder !”
De Soldeniers verbaesden op dit gezegde, en brach-
ten hunne oogen vol twyfelende ondervraging op den
bode.
“Ja” hernam deze “morgen vertrekken wy met de
schoone Edelvrouw , welke ons dezen nacht zoo ontydig
is komen bezoeken.”
“Is het waerheid die gy spreekt” vroeg Leroux.
“Op myner trouwe makkers! onze heer De St.-Pol heeft
my gezonden om u te verwittigen.”
en
“Wel, dan wensch ik de Edelvrouw en u aen de galg
van Montfaucon !” riep Leroux.
“Zie waerom verbittert u dit nieuws? keert gy niet
geern naer Frankryk terug 2?”
“Neen by den duivel! wy smaken hier de vruchten van
den zege, en het zou my niet lusten dezelve zoo vroeg
te verlaten.”
“Ho, ontstelt u _dan niet zoo zeer, wy komen binnen
weinig dagen terug. Wy moeten onzen heer De St -Pol
slechts tot Ryssel vergezellen.”
Op het oogenblik dat Leroux meende te antwoorden 5
ging de deur open en een vlaming trad in de kroeg. Hy
bezag de Franschen met losse stoutheid, plaetste zich
alleen by eene tafel en riep:
“Ho weerd! een stoop bier. Ras, want ik ben haestig !”
“Met een , meester Breydel” was het antwoord.
“Dit is een schoone Vlaming” suisde een Soldenier in
het oor van Leroux. “Hy is wel zoo lang niet als gy;
maer wat machtig lichaem, en wat stem. Dit is geen
boer, by myne ziel!”
< Waerlyk” antwoordde Leroux “het is een fraeie kee-
rel; hy heeft oogen als een leeuw. Ik gevoel my voor
hem tot vriendschap genegen.”
“Wat duivel” riep Jan Breydel, opstaende “waer blyft
gy hospes? de keel brandt my schriklyk. ”
“Zeg Vlaming” vroeg Leroux “kunt gy fransch 2”
“Meer als my lust” antwoordde Breydel in dezelfde
spraek.
“Wel dan, mits ik zie dat gy ongeduldig zyt en dorst
hebt, bied ik u myne hana ps aen. Drink! ik wensch dat
het u wel bekome.”
? |