| Full text |
— 200 —
derik! Ik dacht dat allen, behalven Mynheer van
Nieuwland ons verlaten hadden ; maer nu heb ik den
Hemel te danken, dat hy my eenen tweeden bescher-
mer heeft toegezonden. En ik, — ik dorst u in mynen
geest van ontrouw beschuldigen ! Vergeef die dwaling
aen myn benepen hart, Mynheer de Vos 2”
Diederik stond verslagen, daer een vrouwenoog zyne
kunst had doen feilen; hy deed zynen baerd spytig af
en vertoonde zich dan meer kenlyk voor de Jonkvrouw.
Adolf viel in dankzeggingen uit en drukte hem de hand
met tedere vriendschap. Diederik zich tot Machteld
keerende sprak :
« Voorwaer Mevrouw, ik moet bekennen dat gy een
scherp gezicht hebt, nu ben ik gedwongen myne na-
tuerlyke spraek te hernemen. Ik ware nochtans liever
onbekend gebleven; want het masker dat gy doorgrond
hebt, is ten hoogste noodig voor het heil van mynen
meester, den Leeuw. Ik bid u derhalve mynen echten
naem voor niemand uit te spreken : dit zou my wel-
Ticht het leven kosten. Uw gelaet Jonkvrouw getuigt
uwer lange smart; maer dezelve zal niet blyven duren,
indien onze vooruitzichten zich verwezentlyken. Noch-
tans, zoo de gevangenis uws vaders zich tegen onze
hoop verlengde, gebiedt u de godsdienst, dat gy op
de rechtveerdigheid des Heeren betrouwe. Ik beb
Mynheer van Bethune gezien en gesproken , zyn lot is
door de goed willigheid van den Kastelein verzacht , —
en hy verzoekt u om zynentwille niet te weenen.”
“Vertel my toch wat hy gezegd heeft, Mynheer de
Vos? Laet my weten hoe zyn kerker is, en wat hy doet,
— 201 —
op dat ik my, by bet hooren van zynen dierbaren naem
moge verheugen ? ”
Diederik de Vos begon eene wydloopige beschryving
van den toren te Bourges en verhaelde het meisje allés
wat hy zelf wist. Met de grootste dienstwilligheid ant-
woordde hy op hare minste vragen, en trooste haer by
gelukkige voorspellingen. Intusschentyd was Adolf uit
de zael gegaen om zyne zuster Maria over’ zvn vertrek
te onderhouden, en had geboden dat men zyn peerd en
zyne wapens tot de reis zou klaer maken. Ook had hy
zynen tocht aen eenen trouwen dienaer bekend ge
maekt, op dat hy hetzelve aen Deconinck en Bröydel
zou boodschappen, en om hunne waekzaemheid over de
Jonge Gravin te roepen; dit was echter onnoodig, mits
Diederik de Vos reeds met geheime bevelen bt den
Deken der wevers geweest was.
Zoodra Adolf in de zael terugkwam, stond Diederik
van zynen zetel op en sprak:
“Mynheer van Nieuwland , ik mag hier niet lang meer
blyven, derhalve verzoek ik u een weinig geduld om
aen uw gelaet den noodigen ouderdom te geven. Vrees
niet dat iets u schaden zal, en laet my zonder stoornis
begaen.”
De ridder plaetste zich op eenen zetel voor Diederik ,
Re het hoofd achterover hellen. Machteld die niet
enken k zat di . Ì
B en kon wat dit mocht beduiden, stond met de
En opgespalkt en vol verwondering nevens hen , zy
vo n - 5 “g oe el oe - . Ei
se nieuwsgieriglyk den vinger van Diederik, welke
op het aenzicht var menigvuldig
ep aenzicht van Adolf menigvuldige gryze vlekken
n zwarte lynen teekende. By elken trek verstomde het
? |
