Full text |
— 22 —
zich met eenen haestigen stap naer de deur, maer
Deconinck had zich door eene nog spoedigere beweging
voor hem geplaetst, en belette hem alzoo den uitgang.
Gelyk een tyger die in eenen strik gevallen is, wierp
Breydel zyne vluchtige blikken rond den winkel en
scheen eenen doorgang te zoeken. Zyn lichaem helde
voor over en zyne leden spanden zich, als of hy zich
bereid maekte om tegen de hinderpalen zyner vlucht
op te springen.
« Laet die nuttelooze poogingen ” sprak Deconinck hem
toe “ik verzeker u dat gy niet met die byl zult uitgaen.
Gy zyt my een al te duerbare vriend, en ik acht het
my eenen plicht u voor onheil te bewaren.”
« Laet my door, ó meester Pieter” riep de Deken der
beenhouwers “ik smeek u, laet my uitgaen. Gy pynigt
my onbarmhartiglyk.”
«Neen, ik ben hierin onverbiddelyk. Denkt gy dat gy
uw eigen meester zyt, — dat gy uw leven naer wel
gevallen moogt wagen ? Ho, niet meester; God heeft u
met eene grootere ziel begaefd, en het Vaderland heeft
machtigere leden in u gevoed, om u als borstweer der
algemeene vryheid te doen leven. Gedenk die hooge
zending, meester, en verspil uwe gaven niet mm nut-
telooze wraeknemingen.”
Terwyl Deconinck aldus was sprekende, bedaerde
de drift van den beenhouwer. Zyne houding werd
rustig en men zou gedacht hebben dat hy zich door de
wyze rede van zynen vriend had laten overtuigen. Dit
was wel geene veinzery, doch het was ook de echte
uitdrukking zyner gevoelens niet. Hy zweemde tusschen
PR
wraeklust en bedaerdheid, zonder zich innerlyk te
kunnen stillen.
“Gy hebt gelyk, myn vriend” sprak hy “ik laet my
te lichtelyk vervoeren; maer gy weet het, er zyn drif-
ten welkers ingevingen men niet kan wederstaen. Ik
zal myn wapen daer weder aen den wand hangen; nu
zult gy my toch uitlaten; want ik moet tièden si
naer Thourout om vee.” ; ie
“Nu wil ik u niet langer wederhouden, alhoewel ik
weet dat gy heden niet naer Thourout zult gaen.”
Ee Gewis, meester, ik heb geen vee meer in myne stal-
len; en ik moet er my voor den nacht bezorgen.”
“Gy kunt my niet bedriegen, meester Jan : ik ken w
te lang. Door uwe oogappels zie ik den grond uwer
ziel — gy gaet rechtstreeks naer Male. ”
“Een toovenaer zyt gy, meester Pieter, want zoo hel pe
my God, gy kent myne gedachten beter dan ik zelf.
Ja, ik ga naer Male; maer ik verzeker u, dat dit slechts
is om naer de ongelukkige dochter van onzen Heer te
vernemen. Ik beloof u de wraek tot eenen gunstigeren.
dag uit te stellen.” |
De twee Dekens gingen gezamentlyk ter deure uit,
en verlieten elkander, na dat zy nog eenigen tyd in. de
straet gesproken hadden. Breydel kwam na een half
uer gaens in het dorp Male.
ed heerlykheid van Male ligtop eene korte myl van
ugge. w In den jare onzes verhaels bestond zy uit
1
rd slot te Male bestaet nog. Toen ik die placts ging bezoeken , om ze
ennis te kunnen beschryven , vond ik my terdege in myne ver wach-
? |