| Full text |
— 156 —
hy had geheime middelen waer van de franschgezinden
te vergeefs de springveeren gezocht hadden. De Deken
der wevers was listiger dan zy allen. Dit wisten zy, en
badden bem gevangen om alzoo dien vernuftigen be-
schermer aen het volk te ontrooven en hetzelve hier
door grootelyks te verzwakken. Het geen Bra kels van den
tegenstand der wevers had overgebracht diende hun
slechts tot dekmantel.
Na zy in dier voege door laffe aenslagen de stad Brugge
aen de geldzucht der vreemden verkocht hadden ,meen-
den zv te scheiden; maer eensklaps vloog de deur der
zael met geweld open en een man drong met geweld
door de deurwaerders. Hy naderde met trotschen stap
voor de Wethouders en riep:
« De ambachten van Brugge beroepen u of gy Deconinck
wilt loslaten of niet! Verzint niet lang, ìk raed het u.
«Meester Breydel” antwoordde van Gistel “hetis u
niet geoorlofd in deze zael te treden. Verlaet dezelve
spoedig |”
ik Iets u” hernam Jan Breydel “of gy den Deken der
wollewevers wilt loslaten 2”
Van Gistel sprak zachtjes in het oor van een der wet-
houderen , en dan riep hy: de
«Wy antwoorden op de bedreigingen van eenen koppi-
gen Laet met de straf die zy verdienen. — Dat men
hem vange !”
«Dat men hem vange |” herhaelde Breydel lachende
«Wie zal my vangen? Hetzy u gewaerschouwd dat de
Gemeente zich met geweld van het Prinsenhof gaet
meester maken, en dat het leven van u allen, voor het
leven van den Deken der wevers verpand is. Gy zult
— 157 —
straks eene andere kermis zien: — de wys van het lie-
deken zal sterk veranderen, dit verzeker ik u.”
In tusschentyd waren eenige wachten genaderd en
hadden den Deken der beenhouwers by den kraeg ge-
vat: een andere ontvouwde reeds de koorden die hem
moesten binden. Breydel had, zoo lang hy sprekende
was, weinig acht op deze bereidingen gegeven; maer
zoodra hy zyn gezicht van de Leliaerts getrokken en op
de wachten gestuerd had, kwam een doffe zucht als
het geloei van eenen stier wit zyne borst. Hy blikte met
vlammende oogen op degenen die hem vangen moesten
en riep:
“Denkt gy dat Jan Breydel, — dat een vrye beenhou-
wer van Brugge zich als een kalf binden laet? Neen,
by alle santen en santinnen! — dit zal heden niet
zyn |”
Op deze woorden die hy met razende gramschap had
uitgegalmd, sloeg hy den soldenier die hem by zynen
kolder vasthield, zoo geweldig met zyne zware vuist op
het hoofd, dat hy wankelend ten gronde zeeg: als een
bliksem vloog hy door de verstomde wachten en smeet
er een goed getal op den vloer der zael. Aen de deur
gekomen zynde draeide hy zich om en schreeuwde he-
vig tegen de Leliaerts:
“Gy zult het bezuren gy snoodaerds! Een maceclier van
Brugge binden! ólaster! — Wee u, vervloekte dwin-
gelanden…, Luistert! de trom der beenhouwers slaet
uwen Lyktocht….…”
Nog langer had hy in zyne bedreigingen voortgegaen,
maer nu kon hy zich niet meer tegen de bygeloopen
wachten verdedigen, en liep morrende den trap af.
? |
