| Full text |
EDR ze
te Brugge gelegen. Twee ronde torentjes staken aen
beide hoeken van den gevel met hunne weêrhanen
boven het dak, en beheerschten al de omstaende gebou-
wen: twee arduinen pylers van grieksche bouworde
ondersteunde het welfsel dat de poort vormde; boven
dezelve stond het schild van Nieuwland metdit afschrift
boven den helm: Pulechrum pro patria mori. Aen weder-
zyde van het schild was een Engel met palmtakken in
de hand.
In eene kamer, welke diep genoeg gelegen was om
voor het onophoudend gerucht der straet bevryd te
zyn, lag de zieke Adolf op een kostelyk bed. Bleek was
hy uitermate, en de pyn, welke hem zyne wonde aen-
deed, had hem zoodanig vermagerd, dat hy niet meer
kennelyk was. Aen het hoofdeinde der bedstede, op een
tafeltje, stond eene kleine kruik en eene zilveren drink-
schael : aen den wand hing het harnas dat onder de
speer van De St. Pol had gefeild en door hetwelk Adolf
zyne wonde had ontvangen. Alles was om hein doodsch
en stil; de vensters half gesloten zynde, was het ver-
trek slechts by eenen twyfelachtigen schyn verlicht,
en niets kon men hooren dan de lastige hygingen des
ridders en het gekraek van een zyden kleedsel.
In eenen hoek der kamer zat Machteld met de hand
voor de oogen: tranen lekten in stilte door hare fyne
vingers en doffe zuchten ontvlogen hare beklemde borst.
De valk, die op den rug van haren stoel zat, scheen
aen de droefheid zyner meestersse niet ongevoelig;
want hy had zyn hoofd mismoedig tusschen de pluümen
gestoken en bewoog zich geenzins.
Het jonge meisje, hetwelk voorheen zoo gulhartig en
de Od
zoo blymoedig was dat geene smart haer kon raken , was
nu geheel veranderd. De gevangenis van al wat haer
duerbaer was; had haer jeugdig harte zoo fel geschokt
dat alles in hare oogen zwart en duister was geworden.
De hemel was voor haer miet meer blaeuw, de vel-
den niet meer groen — hare droomen waren niet meer
van goud-en-zilverdraed doorvlochten. Nu konden
droef heid en stlle wanhoop alleen de baen tot haer
hart vinden : by het pynend aendenken der gevangenis
haers vaders mocht niets haer troosten.
Na zy aldus eemgen tyd beweegloos had gezeten,
stond zy langzaem op en nam haren valk op de hand.
Zy bezag al weenende den vogel, en sprak met zeer
zachte stem, terwyl zy van tyd tot tyd de tranen van
hare bleeke wangen droogde:
“ò Myn trouwe vogel, treur zee niet: onze heer vader
zal haest wederkomen. De booze Koningin van Navarre
zal hem geen kwaed doen ; — want Mynheer Sinte Mi-
chiel ® heb ik zoo vurig voor hem gebeden. En God is
immers rechtveerdig ! Treur dan niet meer, myn lieve
havik.” /
Het meisje weende met warmer tranen. Alhoewel
hare woorden troostend en vol hoop schenen, was het
1 Men gebruikte dien eernaem uit eerbied tot de Heiligen en zegde: —
Mynheer Sint Jan, Mevrouw Sinte Theresia. De volgende versen uit het
gedicht, de Maghet van Ghend, door den heer Ph. Blommaert uitgegeven,
dienen tot bewys.
“ Ende mire vrouwen Sente Kateline
“ Ende myn here Sente Mertyn.
? |
