| Full text |
GORT
“Laet un door de woorden eens ongehoorzamen Vassaels
zoo hicht niet verleiden, myn zoon” sprak hy “ik wil
echter niet onverbiddelyk zyn; indien men my bewy—
zen kan dat hy slechts door vaderliefde en niet door
trotschheid gedreven werd.”
“Heer” hernam Gwyde “het is Uwe Majesteit bekend,
dat ik, om myn kind weder te krygen, alles wat mogelyk
was in bet werk gesteld heb. Geene myner poogingen
kon gelukken; myn smeeken, myn bidden werd ver
worpen en alles, ook de tusschenkomst van den Paus,
was vruchteloos. Wat kon ik dan doen? Ik heb my met
de hoop gestreeld dat de wapenen de verlossing myner
dochter mochten bewerken, maer het lat mas my miet
gunstig, Uwe Majesteit piss de zege.
«& Maer” viel de Koning in “wat kein wy voor u? Gy
hebt een verderfelyk voorbeeld aen onze Vassalen gege-
ven: indien wy u genadig zyn, zullen zy allen tegen ons
opstaen, en gy zult u misschien op nieuw met onze vyan-
den vereenigen? ”
“ô Myn Vorst” antwoordde Gwyde “het believe Uwe
Majesteit de ongelukkige Philippa aen haren vader we-
der te geven — en ik zweer u, by de eer myns Huizes,
dat eene onverbrekelyke trouw my aen uwe Kroon
heehten zal.”
“En zal Vlaenderen de geëischte sommen opbrengen,
en zult gy ons het noodige geld bezorgen, om de kosten
die uwe ongehoorzaemheid ons veroorzaekt heeft te ver—
goeden 2”
“De genade die Uwe Majesteit my kan bewyzen zal mv
nooit te duer staen. Uwe bevelen zal ik eerbiediglyk
volbrengen. Maer myn kind, ó Koning, — myn kind !”
— 69 —
“Uw kind?” herhaelde Philippe le Bel twyfelachtig.
Nu dacht hy aen Johanna van Navarre, die de dochter
des Graefs van Vlaenderen niet gewillig zou loslaten.
Hy dorst de goede ingeving zyns harten niet volgen;
want hy vreesde den toorn der trotsche Koningin Jo-
hanna te zeer. Willende derhalve aengaende deze zaek
aen Gwyde niets stelligs beloven, sprak hy:
“Wel nu, de goede woorden van onzen beminden
broeder hebben veel voor u gedaen. Heb goede hoop;
want uw lot treft my. Gy waert schuldig; maer uwe
straf is bitter; ik zal dezelve trachten te verzoeten.
Nochtans belieft het ons heden niet, u in genade te ont-
vangen: verdere navorsching moet deze gewichtige
zaek voorgaen. Wy begeeren ook dat gy, in de tegen
woordigheid van al de heeren, onze Vassalen, uwe on-
derwerping doe; op dat zy aen u een voorbeeld nemen
zouden. Ga en verlaet ans nu, dat wy overwegen aBe
wat wy voor een’ ontrouwen Leenheer doen kunnen.”
Op dit bevel ging de Graef van Vlaenderen uit de
zael. Hy had het Paleis nog niet verlaten of het gerucht
liep reeds onder al de fransche heeren , dat de Koning
hem zyn land en zyne dochter zou wedergeven. Velen
wenschten hem hartelyk geluk; anderen, die op de in-
neming van Vlaenderen hunne vooruitzichten van eer-
zucht gebouwd hadden , gevoelden hier over een’ inui-
ge spyt. Echter, mits zy tegen den wil des Konings
niet op konden, lieten zy niets daer van blyken.
Blydschap en vertrouwen kwam onder de vlaemsche
Heeren: zy streelden zich met eene zoete hoop en ver-
heugden an op voorhand, in de verlossing des Vader-
Eads. Het scheen hun dat niets den goeden uitval hun-
? |
